Қироат, илми қироат — дониши шеваи хондани Қуръон аст. Қироат ба сурати таҳтуллафзӣ ба маънӣ хондан аст ва аз назар вожашиноси ба маънии шеваи хониш аст. «Қироот», ҷамъи «қироат» аст ва ҳокӣ аз гуногунии анвоъ қироат аст. Мақсуд аз «қироати саҳеҳи Қуръон» баёни алфози он ба ҳамон шевае аст, ки Муҳаммад (с) паёмбари ислом худ талаффуз мекард, ё дар ҳузури эшон хонда мешуд ва онро таъйид мекардааст.

Қироат дар Қуръон

вироиш

Худованд дар бораи қироат мефармояд: «Пас (дар намозҳоятон) аз Қуръон он миқдоре, ки (бароятон) муяссар гардад, қироат намоед»[1].

 ثُمَّ قُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ   ‎  
  1. Сураи Муддассир, 74: 20

Адабиёт

вироиш
  • Абдушарифи Боқизода, Фиқҳи исломӣ бар асоси мазҳаби ҳанафӣ, Душанбе—2017