Шамсиддини Шоҳин: Тафовут байни таҳрирҳо

Content deleted Content added
Барчасбҳо: вироиш тавассути телефони ҳамроҳ вироиш тавассути мурургари телефони ҳамроҳ
Барчасбҳо: вироиш тавассути телефони ҳамроҳ вироиш тавассути мурургари телефони ҳамроҳ
Сатри 39:
Аз ҳамин вақт сар карда, (яъне солҳои аввали навадум) дар шеърҳои Шоҳин оҳангҳои шикояту шикваҳои талх аз ҳаёти худ, тануиду мазаммати иллату нуқсонҳои давр ва аҳли он садо медихад.
Шоҳин дар ин вақт бо «[[Наводир-ул-вақоеъ]]»-и [[Аҳмади Дониш]] шинос шуд ва тамоми иллатҳои чамъияти он вақтро боз ҳам хубтар фаҳмид. Вай низ ба ақидае омад, ки бо вазъу насиҳат ва ислоҳоти ҷузъӣ аҳволи мамлакат ва тартиби давлатро беҳтар намудан мумкин нест, зеро амир ва атрофиёни ӯ ба дараҷае ҷоҳилу бефаҳманд, ки ба қабули чунин маслиҳатҳо қобил нестанд.
Шоҳин дар ин солҳо рисолаи «[[Бадое-ус-саноеъ]]»-ро эҷод мекунад. Дар ин рисола бо кинояву размҳои пушидапӯшида нуксонҳоинуқсонҳои иҷтимоии замонаш, разолат ва пастмоягии арбоби давлат ва худи амирро бо хачвҳоиҳаҷвҳои обдор фош мекунад. Ғайр аз ин, дар ҳамин замон мефаҳмад, ки вай як умри ҷавони худро дар мадҳи амир ва мукаррабонимуқаррабони ӯ беҳуда сарф кардааст, беҳуда орзуву умед доштааст, ки фазлу дониш ва ҳунару санъати ӯ ба ҷамъияти он замон фоидаовар мебошад. Вай дар як маснавӣ, ки охирҳои умраш навишта буд, тамоми ҷавонии гузаштаашро бо афсусу надомат аз назари ибрат мегузаронад ва дар ҳақиҳаққи замон ва аҳли он айбномаи сахт мебарорад. Дар поён баъзе байтҳои маснавиромаснавӣ мавриди назар қарор ёфтаанд:
 
:Ду-се рӯз чуи эхсонэҳсон шудам,
:Сарояндаи мадҳи дунон шудам,
:Бибурдам ба ороиши назм ранҷ,
Сатри 48:
:Суроро сурайё лақаб хондаме
 
Омӯзиши эҷодиёти Шамсиддини Шоҳин барои муайян кардани ҳаракати адабию афкори пешқадамонаи охири асри XIX, ки сарвари бузурги он [[Аҳмади Дониш]] аст, аҳамияти хеле калон дорад. Шоҳин дар адабиетиадабиёти бадеибадеӣ давомдихандаидавомдиҳандаи хубтарин анъанаҳои адабиетиадабиёти классикиклассикӣ буда, дар асарҳои худ идеяҳои адолатпарвариадолатпарварӣ, инсондустиинсондӯстӣ, озодихохиозодихоҳӣ ва идеяи пешкадамипешқадами замонааш - маорифпарвариро[[маорифпарвар]]иро ифода намудааст.
Аз ин нуктаинуқтаи назар эҷодиёти Шоҳинро аз руирӯи хусусияти инкишофи он ба 3 давра ҷудо кардан мумкин аст:
 
1.Давраи омухтаномӯхтан аз адабиёти классикӣ ва дар таҳти таъсири он асарҳо эҷод намудан, бо ибораи дигар - тақлид ба адабиёти классикӣ. Маҳсули адабии ин давраи эҷодиёти Шоҳин достони «[[Лайлию Маҷнун]]» мебошад.
 
2.Мувофиқи идеяи пешин, барои пеш бурдани идеяҳои халқӣ-озодихоҳӣ ба ёрии амирон умед бастан, амиронро гоҳ ба роҳи танқид ва гоҳ ба роҳи мадҳ ба адолатпарварӣ ва илму адабиётдустӣ даъват намудан аст. Асари барҷастаи ин давраи эҷодиёти Шоҳин «[[Туҳфаи дӯстон]]» маҳсуб мегардад.
 
3.Шинохтани тинати амирон ва амалдорони давлати амирӣ, аз ёрии онҳо ноумед шудан, шиносоишиносоӣ бо асарҳо ва афкори танқидитанқидӣ ва маорифпарварии [[Аҳмади Дониш]], ба таври қатъӣ ба мавқеи танқиди аморат гузаштан. Осори барҷастаи ин давра [[Бадоеъ-ус-саноеъ]] аст.
Ӯ ҳарчанд умри кӯтоҳ дида бошад ҳам, мероси хеле бой ва гаронбаҳое аз худ боқӣ гузошт. Мероси ӯ аз девони ғазалиёт, маснавии "[[Лайлӣ ва Маҷнун]]", маснавии нотамоми "[[Тӯҳфаи дӯстон]]", рисолаи "[[Бадоеъ-ус-саноеъ]]" иборат аст.