Худо: Тафовут байни таҳрирҳо
Content deleted Content added
No edit summary |
Ҳарчанд Худо аз бадиҳои мо нафрат дорад, Ӯ ба мо меҳрубон ва дилсӯз аст ва моро дӯст медорад. Вале Ӯ гуноҳи моро бад мебинад. Ӯ моро одил ва дилкушод дидан мехоҳад. Бештар аз ҳама Ӯ мехоҳад, ки мо – ҳам хурду ҳам калон – Ӯро дӯст дорем. Оѐ шумо Худоро дӯст медоред? Худо шуморо дӯст медорад, вале аз гуноҳҳои шумо нафрат дорад. |
||
Сатри 1:
Худо - Падари ҳамаи инсонҳои ҷаҳон аст. Ӯ Муҳаббат аст ва дар ӯ ҳеҷ бадие нест.
Худо ба ҳамаи одамони неку бад борон ва офтоби гарми худро парафшон мекунад.
Худо Нур аст ва дар ӯ ҳеҷ зулмоте нест. Ӯ дар аввал замину осмон, офтобу моҳу ситорагонро офарид. Паррандагон ва ҳайвоноту дарахтону набототу табиатро офарид. Худо хост, ки бо Одаму Ҳавво то абад мушороакат дошта бошад, онҳо аз некӯӣ ва аҷоиботии Худо то абад ҳаловат баранду Ӯро ситоиш кунанд. Худо чун Падари неку меҳрубон барои фарзандонаш ҳамаи шириниҳои зиндагиро фароҳам овард, аммо рӯзе Одаму Ҳавво на ба сухану насиҳати Падар, балки ба душманашон иблис гӯш карда итоат карданд. Иблис онҳоро фирефта карда бо дурӯғ онҳоро аз Худо ҷудо кард. Одам аз дарафти манъшуда меваро канда хурд ва ба зани худаш низ дод, то ки бихурад. Худо хеле маҳзун шуд ва фаҳмид, ки Одаму Ҳавао беитоатӣ карда гуноҳ кардаанд. Ин аввалин даҳзаҳои шарму шуноҳ буд. Ин аввалин лаҳзаҳои айбдоркунии якдигар буд. Худо онҳоро аз боғи Биҳишт бадар ронд. Одаму Ҳавво худро хеле бадбахту танҳо ва талком ҳис мекарданд. Худо барои онҳо Наҷотдиҳандае ваъда кард, ки аз насли зан пайдо мешавад.
Пас чандин ҳазорсола аз насли Иброҳим ва Довуд Наҷотдиҳандае пайдо шуд, ки ИСОИ МАСЕҲ аст. Ӯ Чун Писари бегуноҳи Худо барои ҳамаи фарзандони Одаму Ҳавво барои гуноҳҳои одамизод дар рӯи салиб мехкӯб кардид.
Пайғамбар Ишаъё дар китобаш боби 53 менависад, ки "Исо гуноҳҳои моро бар гардани Худ гирифт ва аз барои ҷиноятҳои мо дар рӯи чуб мехкуб гардид".
Ҳамин тариқ ҳар касе, ки ба ин Наҷотдиҳандаи Худо бовар кунад ва ӯРО Раҳбари зиндагиаш ва Ягона Наҷоткораш қабул кунад, боз ба ин боғи Худо роҳ хоҳад ёфт. Ҳар ки ба Писари Худо имон наовард, аз сабаби он ки гуноҳкор аст, ба дузах меравад. Ҳамаи динҳои дигарро одамон худашон сохтанд. Ягон дин ва талоши одамӣ дили ифлоси одамро пок карда наметавонад. Худо Пок аст ва ягон кас ро намебахшад. Бояд ҳар кас аз рӯи адолат ҷазои гуноҳҳояшро бинад. Аммо касе ки ба Исо имон оварад, Худо гуноҳҳои ин одамро ба ҳисобаш намедарорад. Ин ваъдаи Худо аст дар Кито Муқаддас навишта шудааст.
БОБИ ЯКУМ
Ягона Худо
"Танҳо як Худо ҳаст". Танҳо як Худо буда метавонад.
Ҳама худоҳои дигар бардурӯғанд.
Ҳар касе ки ҳастии Худоро инкор мекунад, нодон аст. Як
нигоҳ ба гирду атроф басанда аст, то боварӣ ҳосил кунем,
ки Худо ҳаст. Худи мавҷудияти олам исботи мавҷуд будани
Офаридгор ва офарида мебошад. Мавҷуд будани Рассому
Бинокори Ҷовидро бисѐр намудҳои комили олами
ҳайвоноту растаниҳо тасдиқ мекунанд. Офтобу моҳ ва
ситораҳо ҳам аз Худое ки онҳоро офаридааст, шаҳодат
медиҳанд. "Дар аввал Худо осмон ва заминро офарид".
Худо дар рӯзи якуми офариданҳои Худ гуфт: "Рӯшноӣ
бишавад". Ва ҳамон дам аввалин нурҳои рӯшноӣ торикии
атрофро шикоф карданд. "Ва Худо дид, ки рӯшноӣ хуб аст:
Ва Худо рӯшноиро аз торикӣ ҷудо кард. Ва Худо рӯшноиро
рӯз номид ва торикиро шаб".
Дар рӯзи дуюм Худо обро тақсим кард ва фалакро
офарид.
Дар рӯзи сеюм Худо гуфт: "Оби зери осмон дар як ҷо
ҷамъ шавад ва хушкӣ намудор шавад. Ва чунин шуд. Ва
Худо хушкиро замин номид ва ҷамъи обҳоро баҳрҳо номид.
Ва Худо дид, ки хуб аст". Худи ҳамон рӯз Худои бузург ба
замин фармуд, ки растанӣ ва дарахт рӯѐнад. Худо аз
офариданҳои Худ хурсанд буд.
Дар рӯзи чорум Худо офтоб, моҳ ва ситораҳоро офарид.
Ситораи калон (Офтоб)-ро барои идора кардани рӯз ва
ҷисми осмонии хурдтар (Моҳ)-ро барои идора кардани шаб.
Ситораҳои бешумор бо сухани Худованди зиндаву ҳақиқӣ
аз нестӣ пайдо шуданд.4
Дар рӯзи панҷум Худо моҳиҳоро дар баҳр ва
паррандагонро дар осмон офарид. Наҳангу тюленҳо,
моҳиҳои калону хурд, уқобу гунҷишкакон – ҳамаи
паррандаҳои осмонро Офаридгор офаридааст.
Дар рӯзи шашум Худо ҳайвонҳо ва хазандагонро
офарид. Хирсу паланг, филу мӯрча ва ҳашарот – ҳама аз рӯи
сухани Худои Яккаву Ягона ва ҳақиқӣ пайдо шуданд.
Ниҳоят, охирин бунѐдкории Худо офариниши одам буд. “Ва
Худованд Худо одамро аз хоки замин бунѐд кард ва ба
бинии вай рӯҳи ҳаѐт дамид ва одам ҷони зинда шуд”.
Танҳо Худои ҳакиқӣ ҷаҳонро чунин калону зебо офарида
метавонист. Танҳо Худои Яккаву Ягона, Офаридгор ва
Бунѐдкор ин корро карда метавонист. Пас, чӣ гуна аст ин
Худои ҳақиқӣ?
Ба ин савол ба воситаи фаҳмидани хислатҳои хоси Худо
беҳтар ҷавоб додан мумкин аст. Инак чанде аз онҳо:
1. Худо дар як вақт дар ҳама ҷо ҳаст
Худо мегӯяд, ки ҳеҷ кас аз Вай пинҳон шуда
наметавонад. Вай дар як вақт дар ҳамаи кишварҳо ҳаст.
Ҳазрати Довуд чунин гуфтааст: "Аз Рӯҳи Ту куҷо равам? Ва
аз дидори Ту куҷо гурезам?... Дар он тарафи баҳр сокин
шавам, дар он ҷо низ дасти Ту... Торикӣ низ аз Ту пинҳон
нахоҳад кард". "Агар касе дар ҷои махфӣ пинҳон шавад, оѐ
Ман вайро намебинам? – мегӯяд Худованд. – Оѐ ман замин
ва осмонро пур намекунам?"
2. Худо ҳама чизро медонад
Худо аз ҳар як фикр огоҳ аст ва сирру асрори пинҳонии
дили мо ба Ӯ маълуманд. "Ту андешаҳои маро медонӣ.
Калимае ҳанӯз аз забонам набаромада, Ту, эй Худованд,
онро пурра медонӣ", – мегуфт Ҳазрати Довуд. Мо
метавонем чизеро аз одамон пинҳон кунем, аммо аз Худо
ҳеҷ чизро пинҳон кардан мумкин нест.
3. Ҳама чиз зери фармони Худост5
Худо на танҳо оламро офарид, балки онро нигоҳбонӣ
мекунад ва ҳар амали он зери назорати Ӯст. Чӣ офтобу чӣ
борон – ҳама чиз зери фармони Ӯст.
4. Худо ҷовидон аст
Ӯ ҳеҷ гоҳ аввал надошт ва охир низ надорад. Худо
ҳамеша буд ва ҷовидон мемонад. "Пеш аз он ки кӯҳҳо
таваллуд ѐфтанд ва Ту замину дунѐро офаридӣ, аз азал то
абад Ту вуҷуд дорӣ, эй Худо".
5. Худо одил аст
Ҳар кори Худованд аз рӯи ҳақиқат ва адолат аст. "Бузург
ва аҷоиб аст корҳои Ту, эй Худованд, Худои Тавоно. Ҳақ
асту рост роҳҳои Ту".
6. Худо пок аст
"Пок аст, пок аст, пок аст Худованди Лашкарҳо". Худо
тамоман пок буд ва мемонад. Ин яке аз хислатҳои хоси Ӯст.
Азбаски Худо пок аст, Ӯ гуноҳро ҷазо медиҳад. Бадие ки мо
мекунем, гуноҳ аст ва Худо аз он нафрат дорад. Худо аз
гуноҳ нафрат дорад ва некиро дӯст медорад.
7. Худо раҳмдил ва меҳрубон аст
Ҳазрати Довуд мегӯяд: Зеро ки Ту, эй Худованд, некӯ ва
бахшанда ҳастӣ ва пур аз меҳрубонӣ ба ҳамаи онҳое ки ба
Ту рӯ меоваранд".
Ҳарчанд Худо аз бадиҳои мо нафрат дорад, Ӯ ба мо
меҳрубон ва дилсӯз аст ва моро дӯст медорад. Вале Ӯ
гуноҳи моро бад мебинад. Ӯ моро одил ва дилкушод дидан
мехоҳад. Бештар аз ҳама Ӯ мехоҳад, ки мо – ҳам хурду ҳам
калон – Ӯро дӯст дорем. Оѐ шумо Худоро дӯст медоред?
Худо шуморо дӯст медорад, вале аз гуноҳҳои шумо нафрат
дорад.
| |||