Ҷонибеки Акобир: Тафовут байни таҳрирҳо

Оғози фаъолияти эҷодии ӯ ба миёнаи солҳои ҳафтодуми асри гузашта рост омада, силсилаи ҳикоёти ӯ дар матбуоти даврӣ ва маҷмӯаҳои «Дунё ба умед» (1983), «Хирмани ситора» (1985), «Кӯҳистонӣ» (1987), [[қисса]]и «Бозии тақдир» ва [[ҳикоя]]ҳои наваш дар [[китоб]]и «Пазмонӣ» (1990), «Оҳанги дареғ» (2003) ва «Қаламҳои кӯҳистонӣ» (2012) манзури ҳаводорони каломи бадеъ гардидаанд. Асарҳои алоҳидаи Ҷонибеки Акобир ба забонҳои русӣ, украинӣ, [[ӯзбак|ӯзбек]]ӣ, [[қазоқ]]ӣ, [[қирғиз]]ӣ, [[олмон]]ӣ, [[ветнам]]ӣ ва ғ. тарҷума ва чоп шудаанд. Тарҷумаи қиссаи И.Тургенев «Фауст», [[ҳикоя]]ҳои алоҳидаи А.Шукшин, новеллаҳои чехӣ, [[афсона]]ҳои маҷорӣ, силсилаи ҳикояҳои адиби югославӣ И.Андрич, қиссаи нависандаи румин И.Биэшу «Майор ва марг», [[роман]]и П.Проскурин «Решаҳои урён» ба [[қалам]]и ӯ тааллуқ доранд.

 

*Ҷоизаи комсомоли ленинии Тоҷикистон (1990);

*Ҷоизаи ба номи Садриддин Айнӣ (2005);