Манучеҳр Оташӣ: Тафовут байни таҳрирҳо
Content deleted Content added
х →Зиндагинома: ислоҳи вожаҳо using AWB |
|||
Сатри 28:
== Зиндагинома ==
Манучеҳр Оташӣ дар соли 1931 дар яке аз тавобеи шаҳристони Бушаҳр (дар ҷануби Эрон) ба дунё омадааст. Давраи дабистон ва дабиристонро дар ин шаҳр ба тамом расонд ва сипас барои идомаи таҳсил ба Шероз ва пас ба Теҳрон рафт ва дар риштаи забони англисию улуми тарбиятӣ фориғултаҳсил шуд ва дар дабиристонҳои Теҳрону Қазвин ба тадрис пардохт ва дар солҳои поёнии муаллимии худ ба Созмони садову симо роҳ ёфта, дар интишороти он созмон ба кори вересторӣ машғул шуд ва дар соли 1980 баъд аз фароғат аз кори давлатӣ ба Ӣушаҳр баргашт, аммо тӯле накашид, ки боз ба Теҳрон рафт, то саранҷом дар соли 2005 дар Теҳрон аз олам чашм пӯшид. Оташӣ дар шеъри классикӣ, бавижа ғазал, устод буд ва дар шеъри нимоӣ низ яке аз қуллаҳои рафеи шеъри нимоист ва дар ҳар ду заминаи модерну навгаро ӯ ҳадафманд буд ва ашъораш саршор аз навовариҳо ва халлоқиятҳост. Ӯ дар ғазал «Сурно» тахаллус дошт. Сурно сардори эронӣ буд, ки Кросуро шикаст дод. Оташӣ худ дар бораи шеърҳояш мегӯяд: ҳаргиз ҳаёҳубарангез набудаам, на дубора мутаваллид шудаам ва на ба ирфони хок рӯй овардаам. Як бор мутаваллид шудаам, сареъ роҳамро кӯбидаам ва сода ва бериё вуҷуди зимухтамро эълом кардаам. На ошиқи ошиқ будаам, то шеърҳои сӯзнок бисароям ва ҷавонҳоро хуш ояд, на сиёсии сиёсӣ будаам, то дар зумраинаҷотдиҳандагони табақаи коргар аламам кунанд ва натуралисти бистаргарову ҷануби шаҳрӣ, то дилсӯзиҳои дурӯғинро барангезам; фақат шоир будаам, шоире тунду талху андаке навмеди рустоии софу содиқи шаҳришуда. Ман, мумкин аст, барои замони кӯтоҳе фиреби одилони дурӯғин хӯрда бошам, аммо ҳаргиз беадолатиро ҷойгузини адолат накардаам". Оташӣ дар бораи шеъри наву куҳан бар ин бовар буд, ки «шеъри воқеӣ ҳамеша нав аст, шеъри куҳна вуҷуд надорад, танҳо забони шоир аст, ки фарсудагипазир аст». Оташӣ дар мавриди рисолати шоир мегӯяд: шоири имрӯз то аз сарчашмаи фаёзи фарҳанги мардум ва захираҳои таърихиву афсонаҳои бумӣ ва корбурдҳои забони хеш сероб нагардад ва бавижа, то аз тариқи ягонагии амалӣ бо мардуму суннатҳо ва ниёзҳову идеалҳои зиндагиашон дарк ва шинохти амиқу содиқонаи мардуми худ тавфиқ наёяд, калиди рамзи шоириро ба даст нахоҳад овард. Дар мавриди шеърҳои Оташӣ аммо бояд гуфт: дарунмоя ва паёми шеъраш асил ва дилрабост ва тозагӣ ва асолати шеърҳои ӯ бархоста аз озмунҳо ва таҷрибаҳои худи ӯст, ки ба онҳо вафодор мемонад. Шеъри ӯ зимни ин ки рангу бӯи сарзаминаш (ҷануб) -ро медиҳад, аммо паёмҳои инсонӣ ва гуманистии ӯ фарози маонӣ ва фаромаконӣ аст. Дар ҳақиқат Оташӣ бо
== Осор ==
|