Абдуҷаббор Қаҳҳорӣ: Тафовут байни таҳрирҳо

|номи пурра =

|тахаллусҳо =

|зодгоҳ = [[деҳаи Лангарибобо]]и {{Зодгоҳ|ноҳияи Конибодом|ноҳияи Конибодом}}

|таърихи даргузашт = 18.01.2007

|имзо =

}}

== Зиндагинома ==

Пас аз хатми омӯзишгоҳи педагогӣ муддате омӯзгор буд. Соли 1942 ба ҳимояи Ватан рафта, дар муҳорибаҳои шадиди назди шаҳри Орлов ва дар озодкунии шаҳри Витебск мардонавор ҷангид. Соли 1944 бо бардошти ҷароҳати вазнин ба зодгоҳаш баргашта, чун котиби масъули рӯзномаи ноҳиявӣ ба фаъолият шурӯъ намуд. Баъдтар дар рӯзномаи "Тоҷикистон советӣ" чун мудири шӯъба ва муҳаррири рӯзномаи "Пионери Тоҷикистон" ва маҷаллаи "Машъал" хидмат кардааст. Соли 1958 факултаи рӯзноманигории мактаби олии ҳизбиро хатм намуд ва дар мақомоти давлатӣ, директори нашриёти "Ирфон", ҷонишини якуми раиси ҷамъияти китобдӯстони ҷумҳурӣ кор кард. Қаҳҳорӣ аз соли 1940 ба майдони адабиёт ворид шуда, пийесаи нахустинаш "Қаҳрамони ҷавон" соли 1942 эҷод шудааст. Қаҳҳорӣ шоири ҷанговар буда, навиштаҳояш ғояҳои ватандӯстӣ, озодихоҳӣ ва ишқу муҳаббатро тараннум мекунанд. Муаллифи маҷмӯаҳои шеърии барои наврасону калонсолон эҷодшудаи «Гули баҳор» (1959), «Шукуфаҳои аз хун дамида» (1970), «Гули шом» (1982), «Машъалафрӯз» (1987), «Минбари шоир» (1988), «Ашки ширин» (1995), достонҳои «Гуфтугӯ бо меҳмон», «Қиссаи пахта», (1958), «Писарчаи ҷаҳондидаи ман» (1959), «Шаби пеш аз марг» (1965), «Шаҳиди зинда» (1985), «Қиссаи нави «Юсуфу Зулайхо» (1988) ва ғ. мебошад.

[[Гурӯҳ:Намоишноманависони Тоҷикистон]]

[[Гурӯҳ:Аъзои Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон]]