Сайидризо Ализода: Тафовут байни таҳрирҳо

Ализода Саидризо ([[11 март]]и [[1887]], маҳаллаи Боғи шамоли ш. [[Самарқанд]] ба дунё омадааст. Мактаби усули ҷадидро хатм кардааст ([[1912]]), иштирокчии фаъоли корпартоиҳои коргарони Самарқанд (1905 - 1907), коргари корхонаи бофандагӣ, ҳуруфчини матбааҳои Самарқанд (1909-1919), котиби якумиякӯми ҳизби болшевикии н. Боғи шамоли ш. Самарқанд, муҳаррири аввалин нашрияи советии шӯравии тоҷикӣ “Шӯълаи инқилоб” ([[1919]] - [[1921]]), муаллими заб.забони арабӣ, форсӣ ва тоҷикӣ УДС (ҳоло – Донишкадаи давлати Самарқанд ба номи А. Навоӣ,) (1933 - 1937), ▼

Mуаллифи аввалин алифбои тоҷикӣ “Китоби нахустин”, “Дабистони тоҷик” ([[1920]]), “Сарфу наҳви тоҷикӣ” ([[1926]]), муҳаррир ва мураттиби аввалин луғати русӣ-тоҷикӣ (ду ҷилд, 1933 -1934), муаллифи маҷмӯаи мақолаҳои публисистии “Ба ҳам бипайвандед, эй ранҷбарони ҳамаи ҷаҳон!”, “Сарватмандон навмед мешаванд”, “Инглиспарварон бихонанд”, “Имрӯз наврӯз аст”, “Ба муносибати хабарҳои Бухоро”, “Мотами бузург” ( дар бораи ба таври фоҷиавӣкушта шудани Маҳмудхоҷа Беҳбудӣ, 1919) ва ғ., шеърҳои “Зан ва мулло”, “Ба порахӯр”, “Бойамак”, “Марсияҳои мушфиқона ба фаранҷӣ”. Чун донандаи заб.арабӣ, форсӣ, русӣ, тоторӣ, туркӣ, курдӣ асарҳои “Сад фоиз”-и нависандаи америкоӣ Эптон Синклер (1934), “Дубровский” (1935), “Духтари капитан” (1936), “Моткаи қарамашшоқ” (1937), “Ҳикояҳои Белкин”-и А. С. Пушкин (1938), “Семент”- и Ф. Гладков (1936), “Пӯлод чӣ тавр обутоб ёфтааст”-и Н. Островский (1937), “Каждум аз меҳроб”-и адиби ӯзбек Абдулло Қодириро (1938) ба тоҷикӣ гардонидааст, аввалин тарҷумон ва муҳаррири асарҳои классикони марксизм-ленинизм.▼

Соли [[1997]] ба муносибати 100-уминӯмин солгарди таваллудаш дар ш. [[Самарқанд]] хона – музеи инСаидризо шахсияти машҳурАлизода таъсис ёфтааст. Дар [[Тоҷикистон]] асрҳои тарҷуманамуда ва маҷмӯаи мақолаҳои публисистии Саидризо Ализода ҳамчун мероси адабӣ омухтаомӯхта мешаванд.▼

[[Гурӯҳ:Шахсиятҳо аз рӯи алифбо|*]] ▼