Фазлиддин Муҳаммадиев: Тафовут байни таҳрирҳо

Ба номи ӯ яке аз кӯчаҳои ш. [[Душанбе]] гузошта шудааст.

Дар бораи Фазлиддин Муҳаммадиеви публисист ягон асари таҳкикӣ вучуд надорад. Вале зимни тахлили асарҳои калонҳачми у чунон ки ишора рафт, баъзе фикру мулохизаҳо баён шудаанд. Аз чумла, мунаккиди шинохта С. Табаров дар заминаӣ очерку ҳикояҳои нахустини Ф. Муҳаммадиев андешаронӣ карда, навишта буд: «дар очерк аксаран ҳамон лавҳари зиндагӣ асоси мавзуъро-ташкил мекунанд, ки онҳоро худи нависанда бевосита дида, мушоҳида карда, дар бораи онҳо тасаввуроти муайяни худро дорад ва ба онхо дуруст бахо дода метавонад» (Табаров С. Очерк ва хикоя бояд жанрхои чанговари адабиёти имрузаи точик гарданд // ШаркиШарқи сурх, 1959. -. № 6. - С. 144; Аз у: Хаёт, адабиёт, реализм. - Душанбе:' Ирфон, 1966. - С. 219.). Муҳакик аз боби очеркҳои «Муҳочирон» ва «Фаттоҳ ва Музаффар» сухан ронда, дуруст таъкид менамояд, ки Ф. Муҳаммадиев дар атрофи «масъалахои иктисодиёти колхозӣ» сухан ронда, зимни таҳлили онхо «характер ва хусусиятҳои каҳрамононро мекушояд Таваччуҳи К. Рачабовро махорати Ф. Муҳаммадиев дар идрок ва донистани «характерноктарин ҳодисаҳои дороӣ аҳамияти калон» (Рачабов К. Очерк - жанри чанговар // Садои ШаркШарқ, 1965. № 11. - С. 155.) чалб кардаст.

Атахон Сайфуллоев дар очеркхои Ф. Муҳаммадиев «мохирона истифода кардани чузъиёт» - ро таъкид намуда, кдйд менамояд, ки кдхрамонони нависанда «ягон корномаи фавкуллода, ягон хизмати бузург нишон надиханд хам, хамчун кувваи пешбарандаи чамъият сазовори пайравию эхтиром мебошанд» (Сайфуллоев А. Санъати навоварӣ // Тафаккур ва образ. - Душанбе: Ирфон, 1968. - С. 124). М. Муллочонов бошад, таъкид менамояд, ки ба Фазлиддин Муҳаммадиев «кушиши тахлил ва чамъбасту хулосабарорихо аз вокеот, бо назари васеътар дидан ва дарк кардани олам хос аст» (Муллочонов М. Тирамоҳи боровар // Садои ШаркШарқ, 1982. №1.-С. 110).

[[Гурӯҳ:Узви Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон ]]

[[Гурӯҳ:Рӯзи 15 июн таваллудшудагон]]