Меҳмон Бахтӣ: Тафовут байни таҳрирҳо

Content deleted Content added
х →‎Манбаъ: иловаи гурӯҳ
х таҳрир
Сатри 14:
телевизион ва театр кор кардааст. Соли 1978-1980 директори хонаи адибони ба
номи М.Турсунзода буд. Аз ибтидои солҳои 60-и асри XX эҷод мекунад.
Муаллифи достони бачагонаи «Қиссаи минқори каҷ» (1968), песаҳои «Лаҳзаи ҷовид» (1967),
«Ташнаи дидор» (1969), «Эҳ, ҷавонӣ, ҷавонӣ» (1973), маҷмӯаи шеърҳои «Пайғоми баҳор» (1975), «Мазҳакаи роҳзан ва кӯзагар» (1975) ва силсилаи сурудҳост. Песаҳои «Ошёни баланд»-и Меҳмон Бахтӣ аз ҳаёту эҷодиёти М.Турсунзода ва «Лаҳзаи ҷовид» аз ҳаёти аввалин
минқори каҷ» (1968), песаҳои «Лаҳзаи ҷовид» (1967),
тавоно»муаллимаҳои (1987)кӯҳистони мебошадҚаротегин ҳикоят мекунанд. Меҳмон Бахтӣ шоиримуаллифи суруднависповестҳои аст.<ref>Донишномаи«Оҳи Ҳисор.-Душанбе:сабук» "Ирфон"(1971), 2015«Хубон» (1978), - с«[[Пирамард]]» (1982) ва маҷмӯаҳои «Илҳом» (1979) «Песаҳо» (1982), «Хаёли ширин» (1985), «Рӯҳи тавоно» (1987) мебошад. 368Меҳмон </ref>Бахтӣ шоири суруднавис аст. Аз соли 1995 то 2000 вакили мардумии [[Маҷлиси Олии Тоҷикистон]], даъвати якум аз ҳавзаи интихобии 35-уми ноҳияи Ғарм ва ҳамзамон раиси комиссия оид ба этикаи депутатӣ ва имтиёзҳои депутатӣ буда, соли 2005 узви Маҷлиси Миллӣ интихоб мегардад.
«Ташнаи дидор» (1969), «Эҳ, ҷавонӣ, ҷавонӣ» (1973),
Соли 1999 сардори шӯъбаи ташвиқоти адабиёти [[Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон]] таъин мешавад. Баъд аз он, солҳои 2004 ва 2009, ду бор ба ҳайси раиси [[Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон]] интихоб гардидааст. Меҳмон Бахтӣ муаллифи драмаи “Шоҳ Исмоили Сомонӣ”, повести “Хубон”, “Мӯйсафед”“[[Мӯйсафед]]”, маҷмӯаи шеърхои “Илҳом”, “Орзуҳои ширин” ва ғайра мебошад. Бисёре аз осори ӯ ба забони русӣ, украинӣ, узбакӣ, озарӣ ва қирғизӣ таҷумаву нашр шудаанд.<ref>Донишномаи Ҳисор.- Душанбе: "Ирфон", 2015, - с. 368 </ref>
маҷмӯаи шеърҳои «Пайғоми баҳор» (1975), «Мазҳакаи
роҳзан ва кӯзагар» (1975) ва силсилаи сурудҳост.
Песаҳои «Ошёни баланд»-и Меҳмон Бахтӣ аз ҳаёту эҷодиёти
М.Турсунзода ва «Лаҳзаи ҷовид» аз ҳаёти аввалин
муаллимаҳои кӯҳистони Қаротегин ҳикоят мекунанд.
Меҳмон Бахтӣ муаллифи повестҳои «Оҳи сабук» (1971), «Хубон»
(1978), «Пирамард» (1982) ва маҷмӯаҳои «Илҳом»
(1979) «Песаҳо» (1982), «Хаёли ширин» (1985), «Рӯҳи
тавоно» (1987) мебошад. Меҳмон Бахтӣ шоири суруднавис аст.<ref>Донишномаи Ҳисор.-Душанбе: "Ирфон", 2015, - с. 368 </ref> Аз соли 1995 то 2000 вакили мардумии [[Маҷлиси Олии Тоҷикистон]], даъвати якум аз ҳавзаи интихобии 35-уми ноҳияи Ғарм ва ҳамзамон раиси комиссия оид ба этикаи депутатӣ ва имтиёзҳои депутатӣ буда, соли 2005 узви Маҷлиси Миллӣ интихоб мегардад.
Соли 1999 сардори шӯъбаи ташвиқоти адабиёти [[Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон]] таъин мешавад. Баъд аз он, солҳои 2004 ва 2009, ду бор ба ҳайси раиси [[Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон]] интихоб гардидааст. Меҳмон Бахтӣ муаллифи драмаи “Шоҳ Исмоили Сомонӣ”, повести “Хубон”, “Мӯйсафед”, маҷмӯаи шеърхои “Илҳом”, “Орзуҳои ширин” ва ғайра мебошад. Бисёре аз осори ӯ ба забони русӣ, украинӣ, узбакӣ, озарӣ ва қирғизӣ таҷумаву нашр шудаанд.
 
{{bio-stub}}