Комила Камолова: Тафовут байни таҳрирҳо

Content deleted Content added
Комила Камолова
 
No edit summary
Сатри 3:
|Номи аслӣ= Комила Камолова
|Акс= noimage.gif
|Зодрӯз= [[10 январрянвар]]и [[1956]]
|Зодгоҳ= [[шаҳришаҳр]]и [[Кӯлоб]]
|Даргузашт=
|Вазифа= [[нависанда]], [[тарҷумон]]
Сатри 10:
'''Комила Камолова''' — [[нависанда]], [[тарҷумон]], узви [[Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон]] (2010)
==Зиндагинома==
'''Комила Камолова''' [[10 январиянвар]]и соли [[1956]] дар шаҳри[[шаҳр]]и [[Кӯлоб]] ба ҷаҳон омадааст. Баъди хатми [[мактаб]]-интернати миёнаи махсуси мусиқии ҷумҳуриявӣ соҳиби тахассуси дирижёри хор ва муаллимаи[[муаллим]]аи [[мусиқӣ]] гашта, соли 1979 факултаи филологияи руси [[Донишгоҳи миллии Тоҷикистон|Университети давлатии Тоҷикистон]] ба номи В.И.Ленинро[[Ленин]]ро хатм кардааст. Аз соли
1974 ба тарҷумаи асарҳои бадеии нависандагони тоҷик ба забони русӣ шурӯъ намудааст. Солҳои 1986-1992 муҳаррир-тарҷумони[[тарҷумон]]и маҷаллаи[[маҷалла]]и «Чашма» («Родник»), солҳои 1992- 1998 мухбири бахши русии рӯзномаи[[рӯзнома]]и «Тирози ҷаҳон» ([[Хуҷанд]]) ва мухбири махсуси рӯзномаи «Ҳомии Ватан»-и Вазорати мудофиаи ҷумҳурӣ (дар [[вилояти Суғд]]) буда, ба [[забони русӣ]] [[ҳикоя]] ва мақолаю мусоҳибаҳо навиштааст. Аз соли 2010 узви [[Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон]] аст.
ҷаҳон» (Хуҷанд) ва мухбири махсуси рӯзномаи «Ҳомии Ватан»-и Вазорати мудофиаи ҷумҳурӣ (дар вилояти Суғд) буда, ба забони русӣ ҳикоя ва мақолаю мусоҳибаҳо навиштааст. Аз соли 2010 узви Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон аст.
==Эҷодиёт==
Муаллифи силсилаи ҳикояҳо барои кӯдакон, тартибдиҳанда ва тарҷумони «Афсонаҳои халқи тоҷик» (1991) аст. Аз тоҷикӣ ба русӣ силсилаи асарҳо, аз ҷумла қиссаҳои «Барфи аввал», «Давлати сарам, модар», «Кимиёкаҳ», мунтахаби ҳикояҳову драмаҳои «Ишқ ва шамшер», «Рухшона», «Искандар ва Спитамен», романи «Куруши Кабир»-и Б.Абдураҳмонов, романҳои «Суғдзод аз Сурхкат» ва «Нақби Истиқлол»-и Б. Муртазоев, қиссаҳои «Куҷоӣ, ту, аё мақсуди дастнорас?!», «Барфи охирин» ва резаҳикояҳои А. Абдуҷаббор, китоби «Тоҷикон ва русҳо»-и М. Ҳотам, қиссаи «Нишони зиндагӣ»-и К. Мирзо, ҳикояҳои «Насрин»-у «Чашма»-и Р. Ёрмуҳаммад, «Соате, ки ду бор фарёд мезанад»-и А. Рабиевро ба гунае шево тарҷума кардааст, ки дар рӯзномаву маҷалла ва нашрияҳои ватанию хориҷӣ ба чоп расидаанд. Бахшида ба 20-солагии Истиқлолияти