Кароматуллоҳи Мирзо: Тафовут байни таҳрирҳо

'''Кароматуллоҳи Мирзо''' [[25 апрел]]и соли [[1942]] дар деҳаи Нилкони ҷамоати деҳоти Роҳатии ноҳияи Ленин (ҳозира [[ноҳияи Рӯдакӣ]]) дар хонадони мударрис Мирзои Мирҳайдар ба дунё омадааст. Модараш мактабдор буда, ба духтарони деҳа савод меомӯзондааст. Соли 1963 факултаи таъриху филологияи [[Донишгоҳи давлатии омӯзгории Тоҷикистон ба номи С. Айнӣ|Донишкадаи давлатии омӯзгории Душанбе ба номи Т.Г. Шевченко]]ро хатм кардааст. Сипас муаллими мактаб, ходими адабии [[рӯзнома]]и «Пионери Тоҷикистон» («Анбоз»), мудири шуъбаи рӯзномаи «Комсомоли Тоҷикистон» («Ҷавонони Тоҷикистон»), мудири шуъбаи [[адабиёт]] ва [[санъат]]и рӯзномаи «Тоҷикистони Советӣ» («Ҷумҳурият»), мудири шуъбаи адабиёти бадеии нашриёти «Маориф» («Маориф ва фарҳанг»), [[сармуҳаррир]] ва директори нашриёти «Адиб» (1990-2004) будааст. Аз соли 2007 якчанд сол сармуҳаррири [[ҳафтанома]]и «Адабиёт ва санъат» бар зимма дошт. Соли 2004 мудири шуъбаи иттилоотию таҳлилии Дастгоҳи иҷроияи [[Президент]]и [[Ҷумҳурии Тоҷикистон]] Раёсат ва раиси Шӯрои насри [[Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон]] ва узви чандин кумитаю созмону комиссияҳои бонуфузи ҷумҳуриявист. Аз соли 1982 узви [[Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон]] аст.

Аз ибтидои солҳои шастуми асри гузашта рӯ ба таълифи [[наср]]и бадеӣ овардааст. Нахустин [[ҳикоя]]и ӯ «Айб аз худатон, додар!» соли 1965 дар рӯзномаи «Маориф ва маданият» ва [[китоб]]и аввалинаш – қиссаи «Ситораи умед» соли 1980 дар нашриёти «Ирфон» ба табъ расидаанд. Маҷмӯаи ҳикоя, очерк ва [[қисса]]ҳояш «Маоши аввал» (1982), «Шабе дар Кабудҷар» (1984), «Дарди ишқ» (1986), «Суруди муҳаббат» (1988), «Дар орзуи падар» (1989), «Нишони зиндагӣ» (1993), «[[Ситора]]ҳои паси абр» (2005), «Ҷилои ситораҳо» (2012), [[роман]]ҳои «Дар орзуи падар» (иборат аз се қисмат, 2010), «Марги бегуноҳ» (2012), «Ду ҳикоя» 2013), «Деҳаро хоб мебинам» (2014) пасиҳам рӯи чоп омада, мақоми ӯро дар [[адабиёт]]и тоҷик шоиста гардонидаанд. Асарҳои [[нависанда]] бо забони суфтаю фасеҳи тоҷикӣ ба қалам омада, хислатҳои неку бади ҳамзамонони моро воқеънигарона ба риштаи тасвир кашидаанд ва [[муаллиф]]ашонро ба ҳайси яке аз шогирдони муваффақи мактаби нигорандагии Устод [[Садриддин Айнӣ]] ва давомдиҳандаи кори [[Сотим Улуғзода]]ю [[Ҷалол Икромӣ|Ҷалол Икроми]]ю [[Фазлиддин Муҳаммадиев]] ва дигар устодони насри муосири тоҷик шуҳратёр

намудаанд. [[Радио]]и ҷумҳурӣ дар асоси қиссаи «Дарди ишқ» ва қисмати аввали романи «Дар орзуи падар» радиотеатр офаридааст, ки писанди ҳамагонанд. Ҳанӯз дар даврони шӯравӣ Киностудияи «Тоҷикфилм» аввалин бор ба забони тоҷикӣ аз рӯи қиссаи «Дарди ишқ» [[филм]]и ҳамноме ба навор гирифтааст, ки то имрӯз ҷолиби диққати тамошобинонанд. Дар заминаи романи сегонаи «Дар орзуи падар» иборат аз 23 қисмат сериали ҳамноме танзим гардидааст, ки на танҳо дар [[Тоҷикистон]], балки дар [[Эрон]]у [[Афғонистон]], маъруфияту маҳбубияти хоссае пайдо кардааст. Вобаста ба мавзӯи романи «Марги бегуноҳ», қиссаи «Нишони зиндагӣ» [[силсилафилм]] ва ҳикояи «Меҳри модар» филм омода ва пешкаши умум гардидааст. Муаллифи филмномаҳо ва радиотеатрҳои дар заминаи асарҳои [[нависанда]] таҳиягардида Шоири халқии Тоҷикистон [[Гулназар Келдӣ|Гулназар Келди]]ст, ки бо эҷодиёти адиб хуб ошноӣ ва бо ӯ ҳамкорӣ дорад. Китоби қиссаҳои «Дарди ишқ»-аш таҳти унвони «Муки любви» соли 1989 дар Маскав (ба забони русӣ), романи «Дар орзуи падар» соли 2002 дар Ҷумҳурии Исломии Эрон интишор ёфтаанд. Осори гуногунаш дар 20 маҷмӯаи дастҷамъӣ ба чоп расидаанд. Асарҳои алоҳидаи ӯ, ҳамчунин, ба [[забонҳои инглисӣ]], [[чех]]ӣ (тарҷумон [[Иржи Бечка]]), [[туркман]]ӣ, [[ӯзбак|ӯзбек]]ӣ ва ғ. тарҷума ва чоп шудаанд.