Ҳоҷӣ Содиқ: Тафовут байни таҳрирҳо

[[Ҳикоя]]ҳои аввалинаш, ки ҳаҷвӣ-мутоябавӣ буданд, аз солҳои 30-юми асри гузашта дар [[рӯзнома]]ю [[маҷалла|моҳнома]]ҳои ҷумҳуриявӣ ба табъ расидаанд. [[Китоб]]и аввалинаш «Яъне, ки масалан» соли 1963 интишор ёфтааст. Силсилаи очерку фелетону ҳаҷвияҳои ӯ дар саҳифаҳои [[матбуоти даврӣ]] ва китобҳои «Қаҳрамони шайдоӣ» (1951), «Аз [[Масчоҳ]] то Масчоҳ» (1961), «Аскари ношинос» (1966), «Сироҷиддин-ака» (1972) ва ғ. ба чоп расидаанд. Ҳамчунин, [[муаллиф]]и [[китоб]]и ҳикояҳои ҳаҷвии «Шафқат кунед, дӯстон!» (1971), «Додамро ба кӣ гӯям?» (1970), «[[Қисса]]и [[буз]]и бериш» (1978) ва ғ. мебошад. Барои бачагон ҳам асарҳо навиштааст. Дар ҳикояву намоишномаҳои ҳаҷвӣ образи қаҳрамононашро содаю оммафаҳм ва равшану шинохтанӣ тасвир кардааст. Дар мавзӯи [[Ҷанги Бузурги Ватанӣ]] ҳикояҳои ҷолибе навиштааст, ки хонандаро ба ватандӯстию шинохтани қадри зиндагӣ ҳидоят мекунанд. Дар жанри драматургия низ пурмаҳсул кор кардааст. Аз ҷумла, [[пйеса]]ипйесаи «Духтари сӯфӣ»- ашро соли 1937 дар саҳнаи театри колхозӣ намоиш додаанд. Баъдан намоишномаҳои «Қумрӣ», «Ҷони нодон дар азоб», «Таърихи[[Таърих]]и тоқӣ» (1959), «Бемории ногаҳонӣ» (1960), «Кӯзаи[[Кӯза]]и сеҳрнок» (1970), «Туҳфа» (1972), «Дили озурда» (1972), «Эшони риш» (1974), «Виҷдон» (1977), «Воқеаи мошини сабукрав» (1978)-ро таълиф намудааст. Аз ҳама беш намоишномаи мазҳакавии «Интихоби домод» (1962)-аш шуҳрати зиёд ёфта, дар саҳнаи [[театр]]ҳои [[Тоҷикистон]]у [[ Ӯзбакистон|Ӯзбекистон]] борҳо намоиш дода шудааст. Соли 1980 намоиши 600-умини «Интихоби домод» баргузор гардидааст, ки рекорди соҳавист. Бештар аз 300 минётури телевизионӣ, асари ёддоштии «Қаҳрамони нахустин», [[роман]]ҳои «Гардиш» (1986) ва «Қадри ҷавҳар ҷавҳарӣ донад» (1987) ба [[қалам]]и ӯ тааллуқ доранд. Намунаҳое аз асарҳои ӯ ба бисёр [[забон]]ҳои дигар тарҷума шудаанд. Соли 2003, ба муносибати 90-солагии [[нависанда]], [[роман]]и ӯ «[[Каждум]]и зери бӯрё» пешкаши муштариёнаш гардид.