Алоуддин Баҳоуддинов: Тафовут байни таҳрирҳо

'''Алоуддин Маҳмудович БаҳоваддиновБаҳоуддинов''' — [[олим]], файласуф, академики [[Фарҳангистони улуми Тоҷикистон|АИ ҶШС Тоҷикистон]] ([[1953]]), [[доктори илм]]ҳои фалсафа ([[1951]]), [[профессор]] ([[1952]]), Ходими шоистаи илми Тоҷикистон ([[1961]]), дорандаи Ҷоизаи давлатии ба номи Абӯалӣ ибни Сино ([[1967]]).

СолиАлоуддин Баҳоуддинов соли 1931 Академияи омӯзгории ш. [[Самарқанд]]ро тамом карда, таҳсилро солҳои 1931–1934 дар аспирантураи академияи мазкур давом дод. Дар Донишкадаи омӯзгории ш. Самарқанд кори илмӣ мебурд. Солҳои 1928–1930 муаллими Академияи омӯзгории ш. [[Самарқанд]], 1931–1934 дотсенти кафедраи психологияи академияи мазкур буд. Соли 1934 ӯ вазифаи муовини раиси Шӯрои Комисарони халқии ҶШС Тоҷикистонро ба ӯҳда дошт. Солҳои 1941–1945 дар [[Ҷанги Бузурги Ватанӣ]] иштирок намудааст. Солҳои 1946–1950 дар Шӯъбаи фалсафаи [[Фарҳангистони улуми Тоҷикистон|АИ ҶШС Тоҷикистон]] фаъолият кардааст. Солҳои 1936-1940 ва 1946-1951 дар [[Донишгоҳи давлатии омӯзгории Тоҷикистон ба номи Садриддин Айнӣ|Донишгоҳи давлатии омӯзгории ба номи Т.Г. Шевченко]] дарс дода, солҳои 1951–1959 мудири Шӯъбаи фалсафаи [[Фарҳангистони улуми Тоҷикистон|АИ ҶШС Тоҷикистон]] ва дар як вақт солҳои 1955–1962 вазифаи мудири кафедраи фалсафаи [[Донишгоҳи миллии Тоҷикистон|Донишгоҳи давлатии Тоҷикистон ба номи В.И. Ленин]]ро ба ӯҳда дошт. Солҳои 1961–1970 Алоуддин Баҳоуддинов директори Институти ҳизбии назди КМ [[Ҳизби Коммунистии Тоҷикистон]] ва филиали Институти марксизм-ленинизми назди КМ ҲКИШ буд. Ҳамзамон соли 1957 дар мактаби олии ҳизбии назди КМ Ҳизби меҳнаткашони Виетнам материализми диалектикӣ ва таърихиро дарс додааст.

БароиАлоуддин Баҳоуддинов барои тадқиқоти илмии “Ақидаҳои фалсафии Ибни Сино” ба унвони номзади илми фалсафа (1948) ва барои рисолаи илмии “Аз таърихи афкори ҷамъиятӣ ва сиёсии халқи тоҷик дар нимаи дуюми асри XIX ва ибтидои асри XX” ба унвони доктори илми фалсафа (1951) мушарраф шудааст. Асарҳои асосии ӯ ба таърихи фалсафа ва афкори ҷамъиятию сиёсии халқи тоҷик бахшида шудаанд. Муаллифи асари “Доир ба масъалаи муттаҳидии миллати тоҷик” (1957), “Очеркҳои таърихи фалсафаи тоҷик” (1961). Яке аз муаллифони “Очеркҳои таърихи Ҳизби Коммунисти Тоҷикистон” (Душанбе, 1964, 1969) ва “Таърихи ташкилотҳои коммунистии Осиёи Миёна” (Тошкент, 1967). Тарҷума ва нашри асари Ибни Сино “Донишнома” ба забони русӣ саҳми босазои ӯст. Дар илм ӯ доир ба таҳлили ақидаҳои фалсафа ва иҷтимоии мутафаккирон Ибни Рушд, Ибни Боҷа, Ибни Халдун, инчунин фалсафаи ихвонуссафо асарҳои илмӣ таълиф намудааст. Тадқ. фалсафа ва афкори ҷамъиятӣ ва сиёсии халқи тоҷик дар асрҳои XIX-XX, ақоиди фалсафи-иҷтимоиӣ асосгузори маорифпарварӣ [[Аҳмади Дониш]], ҳамзамонон ва паӣравони ӯ – Шоҳин, Асирӣ, Сиддиқӣ, Айнӣ ва диг.

ИштирокчииАлоуддин Баҳоуддинов иштирокчии Конгресси IV умумиҷаҳонии сотсиологҳо дар [[Италия]] ([[1957]]), сардори ҳайати вакилони файласуфони шӯравӣ дар конгресси сотсиологҳои [[Ҳиндустон]] ва [[Покистон]] ([[1963]]). Дар Мактаби олии ҳизбии назди КМ ҳизби меҳнаткашони Ветнам аз материализми диалектикӣ ва таърихӣ дарс гуфтааст.