Абдуллоҷон Мирбобоев: Тафовут байни таҳрирҳо

Content deleted Content added
Абдуллоҷон Мирбобоев
 
илова
Сатри 1:
'''Абдуллоҷон Кенҷаевич Мирбобоев''' (03.12.1939, ш. Хуҷанд), доктори илми таърих (1994), профессор (2002).
== Зиндагинома==
Абдуллоҷон Мирбобоев соли 1969 факултаи таърихи [[Донишгоҳи миллии Тоҷикистон|Донишгоҳи давлатии Тоҷикистон ба номи В.И. Ленин]] ба итмом расонда, дар Пажӯҳишгоҳи таърих, бостоншиносӣ ва мардумшиносии ба номи А. Дониши [[Академияи илмҳои Тоҷикистон]] ба фаъолият шурӯъ кард ва беш аз сӣ сол дар ин ҷо заҳмат кашид, зинаҳои сарлаборант, ходими хурди илмӣ, ходими илмӣ, ходими пешбари шуъбаи таърихи фарҳангро паймуд. Соли 2000 ба [[Донишгоҳи давлатии Хуҷанд ба номи академик Бобоҷон Ғафуров]] гузашт ва ҳамчун омӯзгор ба кор шурӯъ намудааст. Аз соли 2002 мудири кафедраи бостоншиносӣ ва мардумшиносии Донишгоҳи давлатии[[факултети Хуҷандтаърих ва ҳуқуқи ДДХ ба номи академик Б. Ғафуров]], [[профессор]] ва мушовири ҳамин кафедра мебошад.
== Фаъолияти илмӣ ==
 
Аз бостоншинос ва фарҳангшиноси намоён аст, ки ҳанӯз солҳои 1971-1974 дар ҳайати байналмилалии муштараки бостоншиносии собиқ Иттиҳоди Шӯравӣ ва Афѓонистон дар ҳафриёни қисмати шимоли давлати ҳамсоя ширкат варзидааст. Инчунин дар фаъолияти дастаҳои мухталифи бостоншиносии Тоҷикистон ҳамроҳӣ карда, дар таҳқиқи осори хароба, кушку оташкадаҳои Истаравшан, силсилаосори қадимаи Хуҷанд, Исфара ва дигар маҳалҳо саҳм гирифтааст, бобати фарҳангшиносӣ ва этнологияи таърихии СуѓдуСуғду ФарѓонаФарғона, таърихи мадрасаҳо дар Мовароуннаҳру Хуросон ва ѓайрағайра таҳқиқоти судманд анҷом додааст. Дар таълифи нашри нави «Таърихи халқи тоҷик» (шаш ҷилд ба забони русӣ) фаъолона иштирок намуда, барои ЭСТ (8 ҷилд), ЭАСТ (3 ҷилд), Энсиклопедияи Хуҷанд, «Донишномаи Сомониён» беш аз дусад мақола навиштааст. Дар маҷмӯъ соҳиби қариб 800 (ҳаштсад) асари илмӣ, таълимӣ ва мақолаҳои илмию оммавӣ мебошад. Дар чандин конфаронсу ҳамоишҳои байналмилалии бостоншиносӣ вафарҳангшиносӣва фарҳангшиносӣ маърӯзаҳои илмӣ кардааст.
== Осор ==
* Барномаи назария ва таърихи фарҳанги тоҷик. – Д., 1993;