Ҷанобат

Ҷанобат (ар. جنابة‎ — нопокӣ) — дар истилоҳи фиқҳ ба маънои ҷунуб ва нопок шудан, ки ба он ҳадаси акбар низ гӯянд ва касе, ки ӯро ҷанобат расида, ҷунуб номанд ва дар порсӣ бо лафзи шудан ва бардоштан корбурд шавад.

Ҷанобат барои шахс бо анҷоми ҳамхобагӣ (инзол ҳам нашавад), хуруҷи манӣ бо дафқу шаҳват ва эҳтилом ба вуҷуд меояд ва бо шустушӯи хоссе бо номи ғусли ҷанобат ва дар ҳолати набудани об ва ё адами қудрат ба истифодаи он бо таяммум зоил — бартараф сохта мешавад. Он аз назари шаръ наҷосати ҳукмӣ — ғайри ҳақиқӣ аст, ки одамӣ бо он ба таври ҳақиқӣ нопок нагардад. Бинобар ин, ҳамнишинӣ ва муошират бо шахси ҷунуб, гашту гузори вай дар кӯчаву бозор ва анҷоми дигар муомилоти ғайри ибодатӣ боке надорад, ҳамчунин пас аз шустани шармгоҳ ва вузӯ хобидани вай ва то охири шаб ба таъхир андохтани ғусли ҷанобат низ ҷоиз аст, ҳарчанд дуру дароз бо он ҳол боқӣ мондан хуб нест.

Аммалҳои мамнуъ дар ҳоли ҷанобат вироиш

Дар вақти ҷанобат анҷоми корҳои зерин шаръан ҷоиз нестанд:

намоз гузоридан^[1]
ламс кардан ва қапидани китоби Қуръон бе ғилоф
қироати Қуръон, чи аз рӯи мусҳаф ва чи аз ёд
бе зарурат дохил шудан ба масҷид

Эзоҳ вироиш

↑ Худованд мефармояд: «Ва ба намоз, дар ҳоле ки маст бошед, наздик нашавед, то бидонед, ки чӣ мегӯед ва на дар ҳоле ки ҷунуб бошед, то он ки ғусл намоед, магар ин ки роҳгузар бошед» (Сураи Нисо, 4: 43) يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَقْرَبُوا الصَّلَاةَ وَأَنْتُمْ سُكَارَى حَتَّى تَعْلَمُوا مَا تَقُولُونَ وَلَا جُنُبًا إِلَّا عَابِرِي سَبِيلٍ حَتَّى تَغْتَسِلُوا وَإِنْ كُنْتُمْ مَرْضَى أَوْ عَلَى سَفَرٍ أَوْ جَاءَ أَحَدٌ مِنْكُمْ مِنَ الْغَائِطِ أَوْ لَامَسْتُمُ النِّسَاءَ فَلَمْ تَجِدُوا مَاءً فَتَيَمَّمُوا صَعِيدًا طَيِّبًا فَامْسَحُوا بِوُجُوهِكُمْ وَأَيْدِيكُمْ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَفُوًّا غَفُورًا ‎

Адабиёт вироиш

Djanāba / Juynboll, Th.W. // Encyclopaedia of Islam. 2 ed. — Leiden : E. J. Brill, 1960—2005.

Ин мақолаи ба Ислом алоқаманд нопурра аст. Шумо метавонед бо пурра кардани он ба Википедиа кӯмак кунед.

[1] Худованд мефармояд: «Ва ба намоз, дар ҳоле ки маст бошед, наздик нашавед, то бидонед, ки чӣ мегӯед ва на дар ҳоле ки ҷунуб бошед, то он ки ғусл намоед, магар ин ки роҳгузар бошед» (Сураи Нисо, 4: 43) يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَقْرَبُوا الصَّلَاةَ وَأَنْتُمْ سُكَارَى حَتَّى تَعْلَمُوا مَا تَقُولُونَ وَلَا جُنُبًا إِلَّا عَابِرِي سَبِيلٍ حَتَّى تَغْتَسِلُوا وَإِنْ كُنْتُمْ مَرْضَى أَوْ عَلَى سَفَرٍ أَوْ جَاءَ أَحَدٌ مِنْكُمْ مِنَ الْغَائِطِ أَوْ لَامَسْتُمُ النِّسَاءَ فَلَمْ تَجِدُوا مَاءً فَتَيَمَّمُوا صَعِيدًا طَيِّبًا فَامْسَحُوا بِوُجُوهِكُمْ وَأَيْدِيكُمْ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَفُوًّا غَفُورًا ‎

[1]