Абдуллоҳи Баҳҷат (қарни XVII) — шоири форс-тоҷик.

Абдуллоҳи Баҳҷат
Навъи фаъолият: шоир

Зиндагинома

вироиш

Ба забони туркӣ низ шеър мегуфтааст. Малеҳои Самарқандӣ Баҳҷатро зодаи Офаринканд гуфтааст. Инчунин номи вайро ба шакли Қозӣ Абдуллоҳ сабт намудааст. Аз ин бармеояд, ки ӯ муддате қозӣ-«шариатпаноҳ» (Малеҳо) будааст. Бо сабаби баъзе ҳаводиси иҷтимоии рӯзгор Баҳҷат аз мансаби қозӣ нозил шуда, дар мадрасаи Мири Араби Бухоро ба тадрис шуғл меварзид.

Малеҳо Баҳҷатро чун шахси соҳиби беҳтарин хислатҳои инсонӣ — олим, фозил, шоири фасеҳзабон, малеҳбаён, донандаи «Гулистон»-у «Бӯстон»-и Саъдӣ, «Силсилату-з-заҳаб»-и Абдурраҳмони Ҷомӣ, огоҳ аз илми мусиқӣ ва ғ. тавсиф намудааст. Абёти зерин намунае аз шеъри ӯянд:

Хушам ба дард, ки дар пардаи шикебоист,
Бадам ба доғ, ки оинадори расвоист.
                                 ***
Хун мекунад зи дард дил санги хораро,
Ёрон, ҳадиси шикваи мо ношуниданист.
                                  ***
Баҳҷат, дили ман бонги Самарқанд зад имшаб,
Оташкадаи ишқ магар синаи ман шуд.

Адабиёт

вироиш