Абдулло Ғафуров

Абдулло Ғафуров (Абдулло Мутилоевич Ғафуров; 12 июни 1964, Ҷамоати деҳаи Сангистони ноҳияи Айнии ҶШС Тоҷикистон) — [[таърихнигор]], номзади илмҳои таърих (1998). Дорандаи ордени «Шараф». (2013). Аълочии фарҳанги Тоҷикистон (2016).

Абдулло Ғафуров
Абдулло Мутилоевич Ғафуров
Таърихи таваллуд	12 июн 1964(1964-06-12) (60 сол)
Зодгоҳ	ноҳияи Айнӣ, ҶШС Тоҷикистон
Кишвар	Тоҷикистон
Фазои илмӣ	Таърих
Ҷойҳои кор	Институти таърих, бостоншиносӣ ва мардумшиносии ба номи А. Дониши АМИТ
Дараҷаи илмӣ:	номзади илмҳои таърих
Алма-матер	Донишгоҳи миллии Тоҷикистон
Ҷоизаҳо	ордени «Шараф». (2013). Аълочии фарҳанги Тоҷикистон (2016)

Зиндагинома

Абдулло Ғафуров соли 1984 ба факултаи таърихи Донишгоҳи миллии Тоҷикистон дохил шуда, соли 1989 онро бо муваффақият хатм намуд. Соли 1989 бо даъвати Институти таърих, бостоншиносӣ ва мардумшиносии ба номи А. Дониши Акаадемияи илмҳои Ҷумҳурии Тоҷикистон ба ин ҷо ба кор омада, то имрӯз фаъолият дорад. Дар ин муддат дар вазифаҳои лаборанти калон (1989-1992), ходими хурди илмӣ (1992-1995), ходими илмӣ (1995-1998) кор кардааст. Аз 1 январи соли 1999 то сентябри 2015 вазифаи мудири шуъбаи таърихи муосир ва аз сентябри соли 2015 то соли январи 2023 вазифаи ҷонишини директор оид ба илми Институти таърих, бостоншиносӣ ва мардумшиносии ба номи А. Дониши АМИТ ба уҳда дошт.

Фаъолияти илмӣ

Соли 1998 рисолаи номзадии илми таърихро дар мавзӯи «Фаъолияти Кумитаҳои инқилобии Тоҷикистон (1917 – 1924)» дар Шӯрои дифоъи Пажӯҳишгоҳи таърих, бостоншиносӣ ва мардумшиносии ба номи А. Дониш и Академияи миллии илмҳои Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳимоя намуд. Пайваста дар конфронсҳои байналмилалӣ ширкат менамояд. Аз ҷумла дар конфронсҳои байналмилалии шаҳрҳои Бишкек (2001), Москва (2005, 2010), Санкт-Петербург (2007), Кишинев (2008), Ереван (2006, 2009), Алматы (2005, 2007), Ташкент (2005), Минск (2010), Исыккул (2011), Санкт-Петербург (2012), Белгород (2013), Москва, Боку (2014), Москва (2015), Минск, Москва, Остона, Тошканд (2016) доир ба масоили гуногуни таърихи муосири Тоҷикистон ва ИДМ маърӯза намудааст.

Осор

• Вклад Н.Махсума в основании современной таджикской государственности. //Фидоии миллат. – Душанбе: 2001. – С.25-35.
• Б. И. Искандаров ва таҳқиқи таърихи Тоҷикистони Шӯравӣ- (Б.И. Искандаров и исследования истории Советского Таджикистана) / Р. Абуліаев, І Дўстов, А. Ғафуров // Академику Б. И. Искандарову 90 лет.- Душанбе, 2002.- с.22-29.
• Соҳиби зеҳну заковат (Интеллектуальный человек) / Р Абулхаев, І. Дўстов, А. Ғафуров // Академику Б. И. Искандарову 90-лет. – Душанбе, 2002. с. 46-53.
• Роль академика А. Семёнова в изучении истории таджимкского народа /Материалы научной конференции, посвященной 130 летию со дня рождения академика А.Семенова. (г. Душанбе, 28 ноября 2003г.). – Душанбе, 2004. С. 5-15.
• Таърихи ташаккул ва рушди мақомоти молия дар Тоҷикистон. –Душанбе, 2004. -2-3 главы. - С. 39-76. (в соавторстве).
• Новый взгляд на историю советского Таджикистана в годы независимости // Материалы международной научной региональной конференции «Новая история Центральной Азии. Переоценка истории, современные проблемы и подходы. Ташкент, 13-14 сентября. -2004г. – С. 68-72.
• Душанбе в годы ВОВ //Сообщение Национального Музея РТ им. К. Бехзода. – Душанбе, 2004. – С. 96-103.
• Город Душанбе: становление столицы. //Роль г. Душанбе в развитии науки и культуры Таджикистана. – Душанбе, 2004. – С. 43-45.
• Исследователь, переводчик и редактор. (60-летие Валиева А.В.) Р. Абулхаев, Н.Джамалова, А.Гафуров // Валиев Абдусалом Валиевич (библиографический указатель). Из-во РТСУ. Душанбе , 2006. с.21-32
• Гафуров А.М. Президент и мировое сообщество //Спаситель нации.- Душанбе, 2012. – С. 309-316. (соавтор А. Шарифзода).
• Александр Александрович Семенов – организатор и основатель академической фундаментальной исторической науки в Таджикистане [Текст] / Масов Р., Гафуров А. //Историческое пространство: Проблемы истории стран СНГ. - 2013. - № 1. - С. 293-299.
• Тоҷикистон дар роҳи ҳифзи истиқлол. //Очеркҳои таърихи Тоҷикистони соҳибистиқлол. – Душанбе: Дониш, 2016. С.7-47.
• Роҳи душвори сулҳ //Ваҳдат - ҷавҳари ҳастии миллат ва омили рушди устувори кишвар. – Душанбе, 2016. – С. 330-342.
• 2017
• Из истории изучения восстаний 1916г. в Таджикистане //Восстания 1916г. в Азиатской России: неизвестное об известном. – Москва, 2017. – С. 318-328.
• Научные связи Таджикистана и Украины в период независимости //Муаррих. – 2017. - № 1.- С. 12-21.
• Славные страницы истории. //Муаррих, 2018. - №1. – С. 114-117.
• Преданный науке. //Материалы к библиографии ученых Таджикистана. Р. Абулхаев. – Душанбе, 2018. –С. 11-16.
• Важное научное исследование //Муаррих. – 2018. - № 4.- С. 128-132.
• Преданный науке. //Материалы к библиографии ученых Таджикистана. Р. Абулхаев. (Бо ҳаммуаллиф). – Душанбе, 2018. –С. 11-16.
• «Взаимоотношения Таджикистана с Евросоюзом на современном этапе» на международной конференции «Евразия и Европа: сотрудничество во имя культуры мира и человеческого развития». Париж 3-4 декабря 2013г./http://eurasia.upf.org/peace-and-security/europe-eurasia(пайванди дастнорас) dialogue/1076-2013-12-27-12-17-40.html.
• Некоторые заметки по поводу споров между историками Таджикистана и Узбекистана. http://www.centrasia.ru/newsA.php4?st= Бойгонӣ шудааст 20 Декабри 2004  сол. 1139391780.
• Партия исламского возрождения: конец фильма. Комментарий семи признаков агонии ТЭО ПИВ.12.12.2019. https://tnu.tj/index.php/ru/partija-islamskogo-vozrozhdenija-konec/(пайванди дастнорас)
• Общественно-политическая жизнь Таджикистана в годы «перестройки» //Вестник Таджикского национального университета. 2018. № 9. С. 136-140.

Мукофотҳо ва ҷоизаҳо

• ордени «Шараф» дараҷаи 2 (2013)
• Аълочии фарҳанги Тоҷикистон (2016).