Абуалии Форсӣ
Абуалӣ Наҳвии Форсӣ, Абуалӣ ал-Форисӣ, Абдулғаффори Форисӣ (форсӣ: ابوعلی حسن بن احمد بن عبدالغفار بن محمد بن سلیمان بن آبان نحوی فارسی; 901[1], Шаҳристони Фасо, устони Форс — 987[2], Бағдод) — нависанда, шоир, луғатдон ва забонишиноси маъруфи форс-тоҷик, муаллифи «Китобу-л-эзоҳ» ва «Такмила».
| ар. الحسن بن أحمد بن عبد الغفَّار بن مُحمَّد بن سُلیمان بن آبان الفارسي | |
| Таърихи таваллуд | 901[1] |
| Зодгоҳ | |
| Таърихи даргузашт | 987[2] |
| Маҳалли даргузашт | |
| Шогирдон | Ibn Jinni[d] ва ʻAlī ibn ʻĪsá Abū al-Ḥasan Rabaʻī[d] |
Эзоҳ
вироиш- ↑ 1.0 1.1 Deutsche Nationalbibliothek Record #118969625 // Общий нормативный контроль (GND) (нем.) — 2012—2016.
- ↑ 2.0 2.1 Bibliothèque nationale de France идентификатор BNF (фр.): платформаи додаҳои боз — 2011.
Адабиёт
вироиш- Idāh (الإضاءة); 'Illustration' and Takmila (supplement); grammatical works;[n 6]
- Kitāb al-masā'il al-maslahat yurwiha 'an az-Zajjāj wa-tu’raf bi-al-Aghfāl (كتاب المسائل المصلحة يرويها عن الزجاج وتعرف بالاغفال); the Aghfāl (negligences), or 'Beneficial (Corrected) Questions', in which he refutes al-Zajjāj in his Maāni (rhetoric); [8][9][10]
- Kitāb ḥujja (كتاب الحجة); (Proof)[n 7] Argument That the Seven Readers Were the Imams of the Cities, as Designated by Abū Bakr Aḥmad ibn Mūsā ibn al-'Abbās ibn Mujāhid; [8]