|
==Эҷодиёт==
Шоҳин, ғайр аз он ки вазифаи[[вазифа]]и мирзоиро[[мирзо]]иро адо мекард, шеърҳо[[шеър]]ҳо менавишт ва бо хохишихоҳиши парвоначипарвоначӣ дар мадхимадҳи амир Абдулахад[[Абдулаҳад]] баъзе касидахоқасидаҳо низ мегуфт. ПарвоначиПарвоначӣ ба ин восита мехост, ки Шоҳин дар пеши амир эътибор пайдо кунад ва таъмини маишаташ боз хамҳам бехтарбеҳтар гардад.
Дар айни муддатзамон Шоҳин дар дарбор ва хаттоҳатто гоибонағоибона дар назди амир обрую эътибор пайдо кард. Шахсони камсавод ва чохилҷоҳил, ки дар дарбор бисёр буданд, ба эътибору нуфуз пайдо кардани Шоҳин хасад[[ҳасад]] мебурданд ва мехостанд, ки коре кунанду уроӯро ба амир наздик шудан намонанд. Дар ин миён парвоначипарвоначӣ аз тарафи амир хокимиҳокими [[Шеробод]] таъин гардид ва аз [[Бухоро]] рафт. Душманони Шоҳин уроӯро танхотанҳо дида, дар атрофи вай фитнаву суханчинисуханчиниро сар карданд. Шоҳин дар хаминҳамин вактвақт бо хуби дид, ки доираи дарбори амир то чичӣ андоза разолатпарвар аст ва дар атрофи амир чичӣ гуна касони чохилҷоҳил ва пургаразпурғараз чамъ омада, ба мансабу рутбаҳои[[рутба]]ҳои давлати[[давлат]]ӣ расидаанд.
ПарвоначиПарвоначӣ Абдулкодир- Абдулқодир, ки Шоҳинро мисли фарзанд дустдӯст дошта буд, ба вай духтарашро никохникоҳ карда медихадмедиҳад, то мардум ба хокимиҳокими Шеробод домод будани ШохинроШоҳинро фахмидафаҳмида, аз вай дасти душманиву адоват кашанд. Дар вокеъвоқеъ хамҳам ин никохникоҳ Шоҳинро то андозае аз хучумиҳуҷуми ракибонаш эмин дошт. Аз тарафи дигар, амир АбдулахадАбдулаҳад, ки худро хеле шеърфахмушеърфаҳму шеърдустшеърдӯст нишон медод, Шоҳинро ба сухбатҳоисуҳбатҳои худ даъват мекардагимекардагӣ шуд. Амир ШохинроШоҳинро вакту бевакт ба мачлису базмхояш даъват мекард, ба хохишу табъи шоир нигох накарда, уро ба сафархо гирифта мебурд. Шоҳин чунон бо ин даводавхо банд буд, ки хатто ба оилаи худ нигохубини карда наметавонист. Дар ин байн зани чавони у фарзанд таваллуд карду хафтае нагузашта мурд. Вафоти ногахонии занаш барои Шохин фочиаи калон буд.
Ин вокеаи мудхиш чашми Шоҳинро ба аслу моҳияти бисёр вокеахо кушод. Вай фахмид, ки на танхо атрофиёни амир, балки худи амир низ каси чохилу золим, дар кори идораи давлату мамлакат ношуду бетадбир аст. Шоҳин хост, ки мисли шоирони пештара, ки аз наздикии худ ба хукмронҳои замон истифода бурда, ба онхо аз тадбири мулкдорию хукмфармои китобу рисолахо менавиштанд, барои амир асаре таълиф намояд ва дар он роху равиши бо адолат хукумфармои карданро нишон дихад. Бо ин мақсад у «Туҳфаи дӯстон» ном асари манзум таълиф намуд.
Шоҳин дар ин маснави хост, ки ба амир ба воситаи панду насихат тарики адлу инсоф ва роҳҳои бехтарини хукуматдориро нишон дихад, аммо ин часорати як нафар шоири чавон, ки ба амир панд омухтани шуда буд, ба хукмрони замон маъкул наафтод. Амир Абдулахад дар газаб шуда, аз Шоҳин интиком гирифтани шуд. Амир Шоҳинро мачбур мекард, ки дар хакки у мадхияву касидахо нависад, шеърҳои аз одоб берун иншо намояд, барои хандаву дилхушии амир суханҳои пасту бемагзро ба шеър дарорад. Илова бар ин, вай шоирро хамеша дар рикоби худ нигох медошт, ба сафарҳои дуродур мебурд ва уро асбоби дилхушии худ гардонда буд. Ин дар хакки Шоҳин тахкири бузург буд ва амир инро интикоми сахтарин хисоб мекард.
|
