Лутфулло Бузургзода: Тафовут байни таҳрирҳо

[[Image:БУЗУРГЗОДА Лутфулло.JPG|right|400px|thumb]]▼

'''БУЗУРГЗОДА Лутфулло''' (1909, деҳ. [[Навгилем]]и н. [[Исфара]]-12.11.[[1943]], деҳ. Прудкаи вил. [[Витебск]]и [[Белоруссия]]), забоншинос ва адабиётшиноси муосири тоҷик. Маълумоти миёнаро дар Исфараю Қазон ва олиро дар Самарқанду [[Ленинград]] гирифтааст. Б. чанд вақт муҳаррири нашриёт ва асосан муаллими ИДПД ва ба сифати ходими илмии Базаи Тоҷикистонии АФ [[СССР]] ҳам кор мекард. Аъзои ҳайати таҳририяи маҷаллаи «Шарқи Сурх», раиси бахши танқид ва адабиётшиносии ИН Тоҷ., раиси куматаи ҷумҳуриявии иттифоқҳои касабаи ходимони илм ва мактабҳои олии Тоҷикистон. С. 1941 ихтиёран ба ҷанг рафта, дар майдони муҳориба ҳалок гардид. Дар забоншиносӣ, шевашиносӣ, фолклор ва адабиётшиноси осори нисбатан зиёде боқи гузоштааст: «Зада дар забони адабии тоҷик», «Фонетикаи забони адабии тоҷик» (1940), «Морфологияи забони тоҷикӣ» (1941), «Синтаксиси забони тоҷикӣ» (1942), «Шеваи тоҷикони Чилгазӣ» (1936), «Шеваи Ворух», «Дар бораи шеваи тоҷикони Сӯх», «Шаклҳои феълии якчанд шеваҳои районҳои шимолӣ», «Шеваи Ленинобод» (1937), «Баъзе хусусиятҳои забони аҳолии Самарқанд» (1938), «Харитаи диалектологии шеваҳои тоҷикии водии Фарғона» (1939) «Очерки мухтасари диалектологияи тоҷик» (1939), «Гуруғли ва сайри таърихии он», «Достонгӯй ва шоири халқи Бобоюнус», «[[Чистон]]ҳо ва зарбулмасалҳои тоҷикӣ» (1940), «Инъикоси шӯриши Восеъ дар фолклор» (1941), «[[Носири Хусрав]] ҷӯяндаи ҳақиқат ва адолат» (1949), «Хоконии Шервонӣ ва Сайфи Исфарангӣ», «Мақоми «Бӯстон» дар эҷодиёти Саъдӣ», «Рисолаи мусиқии Ҷомӣ ва маданияти мусиқии халқи тоҷик» ва ғ. Қисми асосии ин таълифот дар филологияи тоҷик имрӯз ҳам муҳиманд. Б. аз аввалин ташаббускорон ва ҷӯяндагони мазори устод Рӯдакист. «Бузургзода ба Рӯдак рафта он ҷоро ҳам ба чашми худ дид ва тафтиш намуда маълумотро тасдиқ ва таъкид карда омад. Бо ҳамин ихтилофи чандинасра бартараф шуда, қабри Рeдакӣ, ки устод Рудакӣ аз он ҷост, муайян гардид» (С.Айнӣ, куллиёт.ч.11,кит.1,саҳ.158-159). Ҳамроҳи Х. Мирзозода ва Ҷ. Икромӣ тазкираи «Намунаҳои адабиёти тоҷик»-ро низ тартиб дод, ки он с.1940, зери таҳрири С. Айнӣ, С. Улуғзода дар ҳаҷми 40 ҷузъи чопӣ ба табъ расид. Худи ҳамин сол китоби «Гуруғлӣ»-ро ҳамроҳи М. Миршакар дар Ленинград ба нашр расонд. Аз с. 1940 узви ИН.▼