|
:Ҳайрат ҷавобро зи рухи оина зудуд.
Ин њикояҳикоя низ аз уст.
Модари мењрофаринмеҳрофарин бо ёди мост
Ба офтоб њамҳам монандаш намекунам, чун ӯ бартар аз офтоб аст. Ман ин њаќиќатроҳаќиќатро сїси сол пеш аз духтараки нобиное дарёфтам. ӯ таманно мекард: «Парвардигоро, аз ту мехоњаммехоҳам, ки як бор, барои як лањзалаҳза дидаи биноям бубахшїбубахши, то боре ба чењраичеҳраи офтобу модарам, ки бас дӯсташон медорам, бинигарам. Медонам, бояд дар олам аз чењрањоичеҳраҳои онњоонҳо зеботар чењраечеҳрае набошад. Њайфҳайф аст, агар дар њамаҳама умр аз дидорашон бенасиб монам ва оламро њамчунинҳамчунин падруд бигӯям».
Он гоњгоҳ касе аз мо пурсид: «Агар бигӯянд, ки аз ин ду якеро бояд бубинїбубини, кадомеро интихоб мекунїмекуни»?
Гуфт: «Агар бар љойиҷойи ман њарҳар каси дигаре њамҳам мебуд, дидори модарро аз Худо мехост».
Ва баъд бо гунгу каре рӯ ба рӯ шудам. Як вожаро медонист ва онро бо мењрмеҳр, бо самимият мегуфт: «Оча!», яъне модар.
Ва девонаеро дидам, ки миёни издињомиздиҳом бас ором буд ва кирдори зиште аз ӯ содир намешуд ва сухани баде аз забонаш намебаромад. Њамаҳама дар тааљљубтааҷҷуб афтодем, аз он ки ӯ пештар ба њарҳар нафаре, ки дар назараш меомад, зиён мерасонд ва алфози ќабењќабеҳ аз забон љорїҷори мекард. Маълумам гардид, ки он лањзањолаҳзаҳо модар дар пањлуяшпаҳлуяш будааст. Ба ростїрости, њељҳеҷ нафареро ёд надоштем, ки бад-он њусниҳусни адаб намуда бошад.
Пас аз он навиштаи њакимероҳакимеро, ки дар девори дармонгоњедармонгоҳе овезон буд, хондам: «ОдамїОдами ба ќадри ду чиз замоне мерасад, ки њарҳар дуро аз даст додааст: яке тандурустїтандурусти ва дигаре љавонїҷавони». Ба худ гуфтам: «Агар ӯ модарро аз даст медод, њаройинаҳаройина бар ин гуфта онро ворид мекард ва пеш аз тандуристиву љавонияшҷавонияш мегузошт». Ман дар њафтсолагїҳафтсолаги охир неъмати љавонироҷавониро аз даст додам ва худро пири њафтодсолаҳафтодсола дидам. Оре, замоне, ки модарам аз сарои фонїфони ба диёри љовидонїҷовидони рафт. Ва пас аз он буд, ки ганљиганҷи тандурустиро њамҳам аз даст додам. Бародаронам чун аз ин ду неъмат мањруммаҳрум гаштанд, ба назди модарам рафтанд. Мегуфтанд: «Модар моро садо мекунад ва ба назди худ мехонад. Дигар бо ин људоїҷудои намесозем ва як рӯзи офтобїофтоби, он гоњгоҳ, ки рангинкамон аз њастииҳастии худ башорат медињадмедиҳад, меравем». Ва рафтанд, бо видоъ, он шаш бародар.
Њамароҳамаро дар ёд дорам. Рӯз мешуморидем, ки ба Наврӯз, Наврӯзи оламафрӯз бирасем. Ба шодмонїшодмони гуфтем: «ШонздањШонздаҳ рӯз монд». Ва он замон буд, ки модари азизи мо фарзанд ба дунё овард. Ин муждаро ба пайвандон расондем. Ќандамон доданд, ки дањонњоидаҳонҳои мо ширин шавад ва њамчунонҳамчунон ширин сухан бигӯем. Аз он ќандњоќандҳо якеро нахӯрда, хабар оварданд, ки модарамон мурдааст. Бори аввал бе овози занги мактаб, бе анљомианҷоми дарс аз мактаб баромадему ба хона омадем.
Ман дањшатидаҳшати маргро намедонистам ва эњсосэҳсос њамҳам намекардам. Мегуфтанд, ки модарат меравад ва боз меояд. Аз забони худи ӯ њамҳам борњоборҳо шунида будам: «Агар ки як рӯз ман аз ин хона биравам, боз меоям. Агар ки њамҳам бигӯянд, ки ӯ рафтаву дигар њељҳеҷ барнамегардад, бовар макун. Магар дили модар аз санг аст, ки љигарбандониҷигарбандони худро танњотанҳо ё бар дигаре мегузораду меравад ва њељҳеҷ намеояд? Осмонро, абрро, заминро, хонаро, сабзаро, обро шоњидшоҳид мегирам».
Ва ӯ омад, аввал ба хоб, баъд ба бедорїбедори, агарчи чињилчиҳил рӯз аз он як рафтанаш гузашта буд. Ба тасаллоям њамсабаќонамҳамсабаќонам омаданд, ваќте дарёфтанд, ки ман гиристаам ва болиштам аз оби дида тар аст.
Гуфтанд: «Бояд нагирйїнагирйи, мо - њамаҳама ятимем, саѓираем». Ман ин вожањоровожаҳоро бори аввал мешунидам, аммо эњсосэҳсос мекардам, ки онњоонҳо марњамимарҳами решам шуданд.
Ва нигоњњоинигоҳҳои њазинуҳазину маъсумонаи онњоонҳо изњоризҳор медоштанд, ки сарнавишти мо ба њамҳам монанд асту ин љоҷо хонаи ятимон мебошаду дур аз пайвандон зиндагїзиндаги ба сар мебарему мехонем.
Барои омӯзгор низ сухан гуфтан аз модар ба њангомиҳангоми дарс бас душвор мешуд, чун медонисту медид, ки чашмони мо пур аз об мегардад.
Ва як рӯз модарам на ба хоб, балки ба бедорїбедори омаду гуфт, ки ман ин зани мењрубонмеҳрубон, омӯзгори саропо мењрромеҳрро модар хитоб кунам. Гуфтани вожаи модар нисбати омӯзгор пас аз он дигар њељҳеҷ душворам нанамуд. Андак-андак бо гузашти рӯзњорӯзҳо нишонањоинишонаҳои модарамро дар ӯ пайдо кардам.
Њамаҳама дар ин љоҷо медонист, онњоеонҳое, ки модарро аз даст додаанд, зиёданд. Як зани фаррош мегуфт: «Кӯдак ятим намешавад, агар падараш аз олам бигузарад. Аммо чун модараш бимирад, яќин, ӯ ятим аст, саѓира аст».
Ва медидем, ки модарон ба ин макон барои дидорбинии фарзандонашон пайваста меомаданд, бо њадяҳадя, бо ќанду ширинињошириниҳо. Ва њамҳам онњороонҳоро ба њангомиҳангоми таътил ва рӯзњоирӯзҳои истироњатистироҳат ба хонањохонаҳо мебурданд.
Ба суроѓи мо, дидорбинии мо, онњоеонҳое, ки модар надоштем, падаронамон гоњгоҳ-гоњгоҳ, ба соле як ё ду бор меомаданд.
Дар афсонањоиафсонаҳои мо аммо њамешаҳамеша писар ба љустуљӯиҷустуҷӯи падари гумшудаву бе ному нишон мерафт ва ӯро меёфту њамроњашҳамроҳаш бо пирӯзїпирӯзи бармегашт. Њељҳеҷ як чунин афсонаеро намедонистем, ки дар он фарзанд ба суроѓи модар мебарояду бо корнамоїкорнамои, талош, донишу хирад, андеша ӯро ба хона меорад.
Ќиссаи талхи сарнавишти ятимии њарҳар нафарро аз бар карда будем ва бо ќиссаи худ ќиёс менамудем.
Як њамдарсиҳамдарси мо пайваста сурат мекашид, сурати занеро. Мегуфт, ки он модараш њастҳаст. Дӯст медошт, ки мо бо дидани он сурат бигӯем: «Модарат зани зебо ва мењрубонмеҳрубон аст. Фариштае, олињаероолиҳаеро мемонад». Чашмонаш бо шунидани ин суханон ѓарќи об мегардиду изњоризҳор медошт: «Рост аст, рост аст ин».
Як рӯз ман ба ӯ гуфтам: «Як њаќиќатроҳаќиќатро, як сирро барои ту ошкор мекунам, аммо ба касе магӯ». Намедонам, чаро чунин гуфтам, дар њолеҳоле ки он сир набуд ва на њаќиќатеҳаќиќате, ки бояд пинњонашпинҳонаш медоштам. РозїРози шуд ва гуфт: «Бигӯ, онро пинњонпинҳон медорам».
Гуфтам: «Модари ту ба модари ман монандињомонандиҳо дорад. Ба Худо савганд мехӯрам, ки модари ман њамҳам зебо буд, сарбанди сафеду куртаи сурх дошт. Фаќат чашмонаш фарќ мекунанд. Чашмони модари ман сабз буд, на сиёњсиёҳ».
ӯ гирист, талху бо алам гирист. Баъд савгандам дод, ки њарҳар он чїчи мегӯяд, ба касе ошкор насозам. Чун савганд хӯрдам, гуфт: «Модари ман кӯр буд. Ман дар асл ранги чашмони ӯро намедонам, шояд њамҳам сабз буд, мисоли чашмони модари ту. Ман ранги сафедро замоне душман гирифтам, ки дидам чашмони нобинои модарам сафед менамоянд».
Пурсидам: «Ту барои чїчи модаратро дӯст медорїмедори»?
Посух дод: «Намедонам. Шояд барои он ки ӯ модари ман аст. Шояд барои он ки модар аст».
Ва ман сїси сол бад-ин пурсиш посух наёфтам.
Марди мӯйсафеде њамҳам, ки синнаш аз њафтодҳафтод гузашта буд, аз модар ёд меовард ва ин вожаро бо муњаббатимуҳаббати зиёд ба забон меовард. Гумон мебурдїмебурди, ки аз њамаҳама мењрумеҳру навозиши модар бањраварбаҳравар шудааст. Дар асл боре рӯи модарро надида буд ва чењраашрочеҳраашро низ ёд надошт.
Оре, пас аз сїси сол мӯйсафеде, марди бузурге, ки њакимиҳакими давронаш мехонданд, гуфт: «Посухи њамаиҳамаи мо - одамон ба ин пурсиш комил нест, зеро мо аз љавобҷавоб гуфтан ољиземоҷизем. Агар њамаиҳамаи инсонњоинсонҳо ќудрат медоштанду хираду истеъдод ва љавобҷавоб мегуфтанду онњороонҳоро љамъҷамъ меовардем, шояд аз ин посухњопосухҳо андаке ќаноат њосилҳосил мекардем. Бояд бидонем, Худованд њазоронҳазорон санъату фан сохтааст, ки модар ба мо мењрмеҳр андохтааст. Мо магар њазоронҳазорон санъату фанро медонем, то бузургии модарро эњсосэҳсос намоему бигӯем барои чїчи ӯро дӯст медорем»?
Ва мо дар ин њолҳол Худоро њамдуҳамду сано гуфтему ситоиш кардем. Ва шод гаштем, ки ин амал ба хотири модар сурат гирифт. Ва эњсосэҳсос кардем, ки Худованд низ аз мо хушнуд шуд.
СуратњоиСуратҳои кашидаашро ӯ ба ман нишон медод. Њарҳар бор модарашро бењтарубеҳтару зеботару дилработар мекашид, баски чунин дар хаёлу дар назараш меомад.
Мегуфт, ки дар абрњоиабрҳои сафеду зебои фазо модарашро мебинад.
Мегуфт, ки модараш аз оби равони љӯйҷӯй њамҳам бармехезад ва бо ӯ сухан мегӯяд.
Мегуфт, ки ӯро борњоборҳо миёни сабзазорону гулњогулҳо дидааст.
Ва ман дар ин њолҳол суханони модарамро ба хотир меовардам, ки ӯ њамешаҳамеша бо мост ва дар њарҳар љоҷо, дар њарҳар сурат меояд.
Як рӯз марди посбон бо дидани суратњоисуратҳои модари ӯ гуфт: «Ман шунидам, ки одам набояд расми одамро бикашад. Худованд аз ин амал дар ѓазаб мешавад ва љойиҷойи њарҳар нафаре, ки сурат мекашад, хоса сурати одамро, дӯзах аст».
Мо дар посухи гуфтањоигуфтаҳои марди посбон, ки аз ин пас душманаш гирифтем ва эътиќодамон аз ӯ баргашт, сухане надоштем ва њарфеҳарфе гуфта натавонистем, аммо вуљудамонвуҷудамон ларзиду чашмонамон пур аз об шуд - на аз тарси Худо, на аз тарси рӯзи ќиёмат, балки дар ин њолҳол диламон ба њамсабаќиҳамсабаќи рассомамон, ки мепиндоштем танњотанҳо њаминҳамин амал боиси оромии рӯњашрӯҳаш, тасаллои дилаш мегашт, месӯхт. ӯ дар посух, бо он ки гиря гулӯгираш мекард, гуфт: «Ман танњотанҳо як расм, расми модарамро мекашам, баски дӯсташ медорам ва низ њамешаҳамеша дар пањлуипаҳлуи ман аст. Ва медонам бо амри Худо аз ӯ људоҷудо шудаам, балки модарам ба пеши ӯ рафтааст. Њељҳеҷ мумкин нест, ки дили Худо ба мани ятиму саѓира насӯзад ва дар оташи дӯзах барои кашидани сурати модари ягонаву мењрубонаммеҳрубонам бисӯзад».
Ва ман дер, бас дер дарёфтам, ки ин посух бар ӯ илњомилҳом шуда буд, ба хотири модар.
Ва ман он лањзалаҳза, бас зуд дарёфтам, ки дар чунин як њолҳол, чунин як муносибат ятим марги дубораи модарашро мебинад.
Ва ман пас аз њафтҳафт сол ба ӯ, ки дар риштаи рассомїрассоми тањсилтаҳсил мекард, гуфтам: «Оё ту метавонїметавони сурати модареро бикашїбикаши, ки бо симои шоду пур аз ифтихор дар сари гањворагаҳвора нишаставу бо мењримеҳри зиёд, либоси тозаву озода, сарбанди сабз ба кӯдаки чашмонаш пӯшидаву нимбоз аз асари хоб сина медињадмедиҳад? Ва тамоми ашё дар ин њолҳол бо муњаббатмуҳаббат бар ӯ менигаранду дар дил офаринњоофаринҳо мегӯянд».
ӯ нагуфт, ки метавонам, аммо пурсид: «Модарат ба ин сурат пеши назарат меояд»? Ман хомӯш мондам, балки њиссеҳиссе, нерӯе нагузоштам, ки чизе бигӯям. Аммо ӯ пас аз дањдаҳ сол аз ман пурсид: «Ту хоњишхоҳиш надорїнадори, ки дар бораи модар чизе бинависїбинависи? Ман бисёр мехоњаммехоҳам, ки аз он навишта модари туро бубинам. Охир гуфта будїбуди, ки ба модари ман монандињомонандиҳо дорад».
Посух гуфтам, ки мехоњаммехоҳам, аммо наметавонам. ӯ гуфт: «Бовар мекунам. Њељҳеҷ кас ки дар мавриди модараш дурӯѓ намегӯяд ва хоксорїхоксори низ наменамояд».
Ва, воќеан, навишта наметавонистам. Баъд сӯњбатисӯҳбати як муњаќќиќмуҳаќќиќ ба хотирам омад. Мегуфт: «Ба пиндори ман њељҳеҷ нафаре асари бузурге дар бораи модар ва дар пояи модар эљодэҷод накардааст. Њарҳар он чїчи навиштанд, худ њамҳам аз он ќонеъ набуданд, чун аз њазорҳазор якеро аз мењримеҳри модар, хидмати модар арза надоштанд. Ва аљзиаҷзи худро дар ин њолҳол бештар дарёфтанд».
Бо ин њамаҳама пас аз ин ман андешидам ва маќсад гузоштам, ки чизе бинависам, дар бораи модар, агарчи њељҳеҷ арзише пайдо накунад, агарчи он шукӯњшукӯҳ, обрӯ, матонат, сарсупурдагїсарсупурдаги, мењрмеҳр, шафќат, зебоїзебои, дилрабоии ӯро зоњирзоҳир насозад. Оре, ба хотири он њамсабаќиҳамсабаќи рассомам.
Баъд як рӯзи сарди фасли зимистон бо модари пире, ки дар даст асо дошту либосњовулибосҳову попӯшиаш аз камбизоатиаш гувоњїгувоҳи медод, вохӯрдам.
Њамроњиҳамроҳи набераи хурдсолаш ба мањбасхонамаҳбасхона барои дидори ягона фарзандаш омада буд. Дар посухи пурсишњопурсишҳо мегуфт, ки њаминҳамин як фарзанду як набера дорад. Келинаш, модари ин кӯдак, соле пештар оламро падруд гуфтааст. Худо љониҷони ӯро аз он намегирад, ки барои ин њарҳар ду бояд ќарзи модарияшро ба љоҷо биёрад.
Ва модари пире дар гармои тобистон аз сари роњроҳ ба духтараш, ки дар пахтазор кор мекард, фарёд менамояд: «Биё, љонҷон духтарам, худро барои кор насӯзон». «Меоям» мегуфт, аммо намеомад. Баъд модар фарзанди ӯро дар он гармо дар сари роњроҳ мегузорад ва боз бо овози баланд, ки ба гӯши духтараш бирасад, мегуфт: «МебинїМебини, фарзандат дар зери офтоби сӯзон аст? То ту наоїнаои, ман ӯро аз ин љоҷо намебарам». Дигар зорињоизориҳои духтари љавонҷавон ба гӯши модари пираш намерасид. Ва модар пас аз он ки ӯ ба хотири фарзандаш омад, мегуфт: «ДидїДиди, духтарам, фарзанд барои модар чїчи ќадар азиз аст?! Охир ман њамҳам барои ту месӯзам. Ту њамҳам барои ман азизїазизи...»
Ва ба хотир овардам, ки ятиме ќисса мекард: «Як рӯз моиндарам маро мезад, бо чӯб. Мегиристам ва дар ин њолҳол модарамро медидам, ки ба њоламҳолам аз дур назора дорад. Ва чун хомӯш мешудам, намегиристам, ӯ мерафт. Баъд модареро дидам, ки фарзандашро мезад. Пурсидам, ки барои чїчи фарзандатро мезанїмезани. Ба чашмони пурнами ман нигаристу гуфт: «ОњОҳ, моиндари берањматбераҳмат боз туро зад?! Тасаввур намекунад, ки касе чун ӯ кӯдакони худашро бизанад»? Ман дар симои ӯ, ки холаи ман буд, модарамро дидам. ӯ ба пурсиши ман баъд аз ин посух гуфт: «Ман фарзандамро намезанам, љинероҷинеро мезанам, ки дар вуљудивуҷуди ӯст ва намегузорадаш амали нек намояд». Баъд, барои он ки бештар бовар намоям, ќолини хонаашро, ки овезон буд, зад. Аз он гард баромад. Гуфт: «ДидїДиди, ман гардро задам, на ќолинро».
Ва марде, ки маъюби Љангиҷанги Бузурги ВатанїВатани буд, мегуфт: «Шумо хушбахтед, ки медонед гӯри модаратон дар куљосткуҷост. Ман намедонам, агар медонистам, ба зиёраташ мерафтам. Худро аз ин рӯ бадбахт мењисобаммеҳисобам». Дар љавобиҷавоби ӯ марде изњоризҳор медошт: «Худро бадбахт машмор, барояш аз хона њамҳам дуо бифирист, меравад, рӯњашрӯҳаш шод мегардад. Аммо биандеш, тасаввур намо, њолиҳоли модароне, ки фарзандонашон аз љангҷанг барнагаштанд ва намедонистанд гӯри онњоонҳо дар куљосткуҷост, чїчи гуна буд».
Ва бо зане вохӯрдам, ки дар рӯймоле расм ва мӯйи фарзандро баставу чил сол нигоњнигоҳ доштааст. Гуфтанд, ки љангҷанг сар зад ва фарзанди ӯ бо хоњишихоҳиши худ ба њимояиҳимояи Ватан рафт. Он рӯз мӯйи сарашро тарошиданд. Модар аз он мӯй андаке гирифт ва њамроњиҳамроҳи расмаш дар рӯймол баст.
Пас аз соле хабари марги ягона фарзандаш омад. Мегуфтанд, ки то ба охири зиндагиаш ба марги фарзандаш бовар надошт ва интизор буд, ки ӯ меояд.
Ва ба хотир овардам, ки падари пирам садњосадҳо фарсахро тай мекарду ба зиёрат, ба сари гӯри модараш мерафту маро њамроњҳамроҳ мегирифт, то бароям дарс бошад, дарси ибрат. АшкњоиАшкҳои шашќатори ӯро дар он синну сол медидаму дар тааљљубтааҷҷуб меафтодам, мисоли мо, ки ятим намонда буд. Баъд дар бораи модараш соатњосоатҳо мегуфт. МепиндоштїМепиндошти, ки зеботарин, донотарин, мањбубтаринмаҳбубтарин, мењрубонтаринмеҳрубонтарин модари рӯи олам модари ӯст.
Мегуфт: «Пеш аз оне ки ба дарде, ба ранљеранҷе гирифтор шавам, модарам ба хоб меояд ва мебинам, ки дар изтироб аст».
Мегуфт: «Пеш аз он, ки бахт ба рӯи ман бихандад ё худ корам ривољривоҷ бигирад, ба пирӯзїпирӯзи ноил гардам, модарамро ба хоб мебинам, ки бас шод асту чун офтоб механдаду рӯшаниву гармїгарми мебахшад».
Мегуфт ва ман бовар мекардам, на аз он ки падарам мегӯяд, балки модари ман њамҳам дар ин њолатҳолат, бад - ин сурат пайдо мешуд.
Чашмони падарам њамешаҳамеша пур аз њузнҳузн буд ва овозаш низ, намедонам барои модари худ ё модари мо ва ё фарзандони аз дастдодааш. Ќуръонро њамҳам ки бо овоз мехонд, маро мегирёнд ва аз асари ин овоз шабањишабаҳи модарамро бо бародаронам медидам. Ва њамҳам медидам, ки кампираки зебову мењрубонемеҳрубоне њамроњиҳамроҳи онњостонҳост.
Ва бо марде, ки дар мартаба бас бузург буд, барои рӯзнома сӯњбатсӯҳбат доштам. Аз модараш ёдовар шуд, ки ба хотири ӯ бас ранљњоранҷҳо бурдаасту хидмати номардеро кардааст ва модараш њамаҳама гуна тањќирутаҳќиру разолатро тањаммултаҳаммул намудааст. Ва баъд гуфт: «Ман чун ба мансаби баланд расидам, ӯ омаду ба зорїзори аз он њамаҳама амалаш хост, ки узр бипурсаду барояш вазифа бидињамбидиҳам, то рӯзгорашро пеш бубарад. Ман ба ӯ вазифа додам, аммо гуфтам, ки аз модарам узр бипурсад. РозїРози шуд, вале модарам дигар намехост дидорашро бубинаду узрашро бишунавад. Ва њамҳам модарам таъкид намуд: «Мабодо, ки ба хотири ман аз ӯ ќассос бигирїбигири, њаволаашроҳаволаашро ба Худо намудаам. Агар Худо ин маърифатро ба ӯ ато кунад, ки бидонад модар кїки аст, чи мартаба дорад, њељҳеҷ худро намебахшад ва то ба дами марг чашмонаш пурнам мемонад».
Ва бо зане вохӯрдам, ки гуфт: «Ман ба хотири кӯдакони хурдсолам дар айёми љавонїҷавони дигар шавњаршавҳар накардам. ОнњороОнҳоро хонондаму зан додам. Аммо оќибат рӯзи хушам надоданд ва маљбурмаҷбур шудам, ки хонаи худамро тарк намоям. Аммо бо ин њамаҳама Худоро зорїзори мекунам, ки аз гуноњашонгуноҳашон бигузарад».
Ва модареро дидам, ки ба њангомиҳангоми марг мегуфт: «Бидонед, фарзандонам, ман аз шумо розїрози меравам ва шумо њамҳам аз ман розїрози бошед. Аммо бубахшед, ки ман натавонистам он рисолати бузурги модариро ба пуррагїпурраги ба љоҷо биёрам ва њастивуҳастиву вуљудивуҷуди худро ба шумо бубахшам. Аммо бидонед, ки барои шумо зистам ва њамҳам барои шумо мемирам».
Ва ба хотир овардам, ки момаам маро бо муњаббатмуҳаббат ва чашмони пуроб дар оѓӯш мекашиду бӯ мекашид ва мегуфт: «Ягона нишони фарзандам њастїҳасти ва бӯи ӯро дорїдори. Ба хотири шодии рӯњирӯҳи модарат хабарам бигир, ба суроѓам биё»!
Дишаб боз модарам ба хоб омад. Љавонуҷавону зебову дилрабо буд ва табассум ба лаб дошт, њамчунонҳамчунон ки дар хотир доштам ва пайвандонаш низ тавсифаш мекарданд. Тамоми рӯз бо ёди ин хоб будаму бо андешаи модарам.
БегоњБегоҳ дар сари дастархон чун нишастем, аз кӯдаки хурдсоламон ёдовар шуданд. Гуфтанд, кӯдаки њамсояҳамсоя, ки хурдсолтар аз ӯст, ба сӯяш мушти хокеро њавоҳаво додааст. Дар љавобҷавоб гуфтааст: «Модари ман њолоҳоло бемор аст ва њамҳам мо мисли шумо мошинаи љомашӯїҷомашӯи надорем. Модарам маро барои ин сарзаниш намекунад, аммо равост, ки бо он њолҳол ӯ бароям ранљранҷ бубарад»?
Ман фарзандамро барои ин посухи илњомшудаашилҳомшудааш бӯсидам ва ба њамсарамҳамсарам нигаристам. ӯро бештар аз њамаҳама рӯзњоирӯзҳои пештар зебову дилрабову мењрубонтармеҳрубонтар дидам. Оре, зеро ба њамаҳама маънїмаъни, ба њамаҳама дарк ва эњсосиэҳсоси масъулияти исломиву инсонїинсони ӯро он замон на танњотанҳо њамсариҳамсари вафодор, балки модари кӯдаконам дарёфтам. Ва ба худ гуфтам: «Чаро мо, мардон, ба онњоонҳо, њамсаронамонҳамсаронамон чун модари фарзандонамон бо муњаббатимуҳаббати бепоён сухан намегӯему муносибат намекунем»?
Њамсарамҳамсарам гуфт: «Таъбири хобатро ёфтам. ПанљумиПанҷуми март рӯзи даргузашти модари азизат њастҳаст. Имсол аз он рӯз чил сол мегузарад. То ба он рӯз ман шифо меёбаму дастархон меорояму пайвандонро даъват мекунем. Бо дуову ёди нек рӯњирӯҳи ӯро шод менамоем. Модар аз мо танњотанҳо њаминроҳаминро хостор аст».
Абдулќодири РАЊИМРАҳИМ,
«ҷумҳурият»
«Љумњурият»
[[Гурӯҳ:Шахсиятҳо аз рӯи алифбо|*]]
|
