Абулҳасани Табарӣ
(Тағйири масир аз Табарӣ, Аҳмад ибни Муҳаммад)
Абулҳасани Табарӣ (форсӣ: ابوالحسن طبری; асри X, Омул, Устони Мозандарон — 985[1]) — пизишки донишвар ва аз шогирдони Муҳаммад Закариёи Розӣ, табиби дарбори Рукнуддавлаи Дайламӣ.
| Таърихи таваллуд | асри X |
|---|---|
| Зодгоҳ | |
| Таърихи даргузашт | 985[1] |
Зиндагинома
вироишӮ зери назари Абӯмоҳир Мусӣ ибни Сайёр пизишкӣ омӯхт. Баъдҳои пизишки дарбори Рукнуддавлаи Бувайҳӣ шуд ва ин самтро дар даврае аз борварии азими фарҳангӣ ва илмӣ дар Эрону Ироқ таҳти султаи хулфои Аббосӣ бар уҳда дошт. ба сабаби танҳо асари маъруфаш «ал-Муъолиҷоту-л-Буқротийя», ки муштамил бар даҳ рисола дар бораи тарзи муолиҷа ва табобати буқротӣ аст, шуҳрати бисёре касб кард. Табарӣ нахустин пизишки шоғилӣ буд, ки муолиҷаи гириро шарҳ дод.