Таърихи Ҳинд

Кишвари Ҳиндустон дорои пешинаи қобили таваҷҷуҳе аст. Қидмати инсон дар шибҳиқораи Ҳинд ба дусад то чаҳорсад ҳазор сол мерасад. Дар даврони қадим ҳиндиҳо замони мавъизаи буддо ва лашкаркашии Дориюшро ду мабда барои таъйини таърихи худ медонистанд.

Нахустин тамаддуни бузург ба маънои воқеъии он, тамаддун ҳавзаи рӯди Синд бо қидмати наздик ба сеҳазор сол пеш аз мелод аст, ки ба Тамаддуни дараи Синд маъруф аст, ки васеътарин густараи тамаддунии замони худ буда ва бо тамаддуни шаҳри сӯхта дар Эрон ҳамзамон аст ва муровидоти наздик доштаасту тақрибан пас аз вуруди ориёиҳо миёни солҳои 2000 то 1800 пеш аз мелод, ҳар ду аз миёнӣ рафтаанд.

Вуруди ориёиҳо ба Ҳинд дар фарҳанги дину адабиёт ва системи иҷтимоъии ин сарзамин нақши бисёр муҳимме доштааст, ки аз он ҷумла метавон ба шаклгирии санскрити аввалия, тадвини матнҳои муқаддаси ҳиндуӣ ва системи табақоти ҷомеъаи Ҳинд ишора намуд.

Дар давраи Ҳахоманишӣ, қаламрави салтанати Дориюши Кабир то Панҷоб густариш ёфт ва санъатгарон, пешаварону бозаргонон аз Ҳинд ба Эрон ва билъакс рафтуомад доштанд; Ва ҳатто дар бархе аз ҷангҳои миёни Эрону Юнони Бостон лашкариёни ҳиндӣ бахше аз сипоҳи ҳахоманиширо ташкил медоданд. Дар давраи Ашкониён низ, Меҳрдод аввали навоҳии Панҷобро замимаи қаламрави подшоҳии худ кард.

Искандар миёни солҳои 327 то 326 пеш аз мелод ба Ҳиндустон ҳамла кард вале ноком монд.