Алиҷон Солиев
Алиҷон Солиев (1 январи 1939, Сталинобод, ҶШС Тоҷикистон — 9 апрели 2007, Душанбе, Тоҷикистон) — овозхони тоҷик, Ҳунарпешаи шоистаи ҶШС Тоҷикистон (1978).
| Таърихи таваллуд | 1 январ 1939 |
|---|---|
| Зодгоҳ | |
| Таърихи даргузашт | 9 апрел 2007 (68 сол) |
| Маҳалли даргузашт | |
| Пеша(ҳо) | овозхон |
| Ҷоизаҳо | |
Зиндагинома вироиш
Соли 1964 Консерваторияи Тошкандро хатм карда, дар ансамбли навтаъсиси эстрадии «Гулшан»-и Кумитаи телевизион ва радиои ҷумҳурӣ сурудхонӣ намудааст, аз соли 1971 сарояндаи ансамбли мақомхонони ҳамин кумита буд. Солҳои 1985—1998 ба сифати муаллим ва мудири кафедраи мусиқии анъанавии Донишкадаи давлатии санъати Тоҷикистон ба номи М. Турсунзода фаъолият доштааст, дар факултаи санъати Донишгоҳи давлатии Хуҷанд ба номи Б. Ғафуров ҳам дарс додааст.
Эҷодиёт вироиш
Ӯ асарҳои мусиқии касбӣ ва халқиро бо маҳорати баланд иҷро менамуд. «Турнаҳо», «Чашми туро», «Меҳри рӯзгор», «Шайдо накун», «Эй ҷони ман асират», «Қиссаи ишқ», «Эй сабо шӯхӣ накун», «Дӯст», «Саодати ман», «Дилбари ҷонам», «Чашми туро», «Бо табассум», «Турнаҳо», «Субҳи кишвари рӯят», «Хуршеди ман», «Бурди қарорам», «Биё боз», «Духтари фархунда», «Мижгони булбул», «Гулшани васл», «Сарахбори ороми ҷон», «Ушшоқи Қуқанд», «Чоргоҳи як» аз зумраи онҳоанд. Садояш дар филмҳои тоҷикии «Хатти парвоз», «Сандуқ барои келин» ва ғайраҳо танин андохтааст. Иштирокдори Симпозиумҳои байналхалқии мусиқии халқҳои Шарқ дар шаҳри Самарқанд (1978, 1983, 1987) буд.
Ҷоизаҳо вироиш
Бо Грамотаи Фахрии Президиуми Совети Олии Тоҷикистон қадр шудааст.
Эзоҳ вироиш
Адабиёт вироиш
- Арбобони фарҳанги тоҷик. Донишнома / Муаллиф-мураттиб Ёрмуҳаммади Сучонӣ. — Душанбе, 2016. — 863 с.