Ато Ҳамдам (Хоҷаев Ато Ҳамдамович; 13 июни 1948, деҳаи Тошбулоқ, ноҳияи Ҳисор) — нависанда, рӯзноманигор ва драматурги тоҷик, ходими давлатӣ ва ҷамъиятӣ. Корманди шоистаи Тоҷикистон (1999), Нависандаи халқии Тоҷикистон (2022)[1]. Узви Иттиҳоди арбобони театрии Тоҷикистон (1997), Иттифоқи журналистони Тоҷикистон (1970) ва Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон (1979).

Ато Ҳамдам
Хоҷаев Ато Ҳамдамович
Таърихи таваллуд: 13 июн 1948(1948-06-13) (75 сол)
Зодгоҳ: ноҳияи Ҳисор
Шаҳрвандӣ:  Тоҷикистон
Навъи фаъолият:
Ҷоизаҳои адабӣ: Нависандаи халқии Тоҷикистон (2022)
Ҷоизаҳо: Корманди шоистаи Тоҷикистон (1999)
Ато Ҳамдам ҳамроҳи Меҳмон Бахтӣ ва Шариф Комилзода дар Эрон, соли 2006

Зиндагинома вироиш

Ато Ҳамдам 13 июни 1948 дар деҳаи Тошбулоқии ноҳияи Ҳисор ба дунё омадааст. Хатмкардаи факултети забон ва адабиёти Донишгоҳи давлатии Тоҷикистон (1973) ва шуъбаи журналистикаи Мактаби олии ҳизбии шаҳри Тошканд (1977). Корманди рӯзномаи «Тоҷикистони советӣ» (ҳоло «Ҷумҳурият», 1970—1975), муҳаррир ва сармуҳаррири рӯзномаи «Комсомоли Тоҷикистон» (1977—1988), корманди Кумитаи давлатии телевизион ва радиои Тоҷикистон (1990-92), Вазири фарҳанги ҶТ (1992—1995), мушовири калони Президенти ҶТ (1995—2004), директори муассисаи нашриявии «Адиб» (2004—2009). Аз соли 2009 сармуҳаррири нашриёти «Эр-граф» ва ҳамраиси Анҷумани тарҷумонҳо ва ноширони давлатҳои ИДМ ва кишварҳои назди Балтика.

Эҷодиёт вироиш

Маҷмӯаи очеркҳои Ато Ҳамдам:

  • «Меҳр»,
  • «Заркор» (ҳаммуаллиф бо И. Насриддин, 1973),
  • «Хандаи бахт» (1974),
  • «Маънии умр» (1977),
  • «Давоми роҳ» (1978),
  • «Дастони тилоӣ» (1982),
  • «Баландӣ»(1984),
  • «Роҳи дилҳо» (1985),
  • «Ба истиқболи субҳ» (1987),
  • «Подвиг» (1989),
  • «Пеш аз борон» (1992),
  • «Фиғон» (2003),
  • «Фикр кардан лозим» (2005),
  • «Дидор», «Саҳнаи зиндагӣ» (ҳар ду 2008),
  • «Жизнь продолжается» (2009) ба табъ расидаанд.

Пйесаҳои «Писари Ватан», «Пеш аз борон», «Сабақ», «Ҳар қиссаро анҷомест» ва пйесаҳои якпардагии «Бо номи ҳаёт», «Бори каҷ», «Фарзанди якум», «Ба истиқболи субҳ», «Аҷинаҳо», «Самар» ба қалами ӯ тааллуқ доранд.

Дар ҳаммуаллифӣ бо адиби русзабони Тоҷикистон Л.Чигрин романҳои «Шоҳроҳи Абрешим» (2002), «Садди Суғд» (2003), «Садди Хатлон», «Ишқи помирии венет сиягӣ» (ҳар ду 2007), «Ситораи рӯзи Имоми Аъзам» (2009), «Хатои Темурланг» (2011)-ро таълиф намудааст, ки ба мавзӯъҳои таърихӣ, иҷтимоӣ ва фарҳангӣ бахшида шудаанд. Романи «Озар аз Уструшан ё Шамшери Спартак», ки ҳамроҳи Л.Чигрин таълиф шудааст, дар Канада ба алифбои арабиасоси форсӣ ва англисӣ ба табъ расид. Асарҳои ӯ ба баъзе забонҳои кишвар ҳои ИДМ тарҷума ва нашр гардидаанд. Ато Ҳамдам повестҳои Г. Марков — «Замини Иван Егорович», «Айёми ҷангии ман», пйесаҳои А. Вампилов — «Латифаҳои деҳот», Тавфиқ Ҳаким — «Тири бехато», Ҷон Голсуорси — «Виҷдон», С. Алёшин — «Кори гражданӣ» ва ғ-ро ба тоҷикӣ гардондааст.

Пйесаи «Самар» соли 1983 ба гирифтани мукофоти ҳавасмандкунии Вазорати маданияти ИҶШС ва ИН ИҶШС, мазҳакаи «Сафармахсум» дар озмуни «Парасту-93» (Душанбе) дар озмуни байналмилалӣ «Наврӯз-93» (Ишқобод) ба гирифтани Шоҳҷоиза (ҷойи аввал) мушарраф гардидааст.

Ато Ҳамдам вакили анҷуманҳои 22, 23, 24 ҷавонони Тоҷикистон, вакили Анҷумани 19 умумииттифоқии ҷавонон буд. Бо мукофоти адабии ҶИЭ (1994) қадр шудааст. Узви ИН Белорусия аз соли 2009.

Эзоҳ вироиш

Адабиёт вироиш