Владимирсов Борис Яковлевич (русӣ: Бори́с Я́ковлевич Влади́мирцов (8 (20) июл 1884, Калуга — 17 августи 1931, Сиверский) — шарқшинос, муғулшинос, академики АИ ИҶШС (1929), муҳаққиқи соҳаи адабиёту забоншиносӣ, этнография ва таърихи халқҳои муғул.

Борис Владимирсов
Таърихи таваллуд 8 (20) июл 1884, 20 июл 1894(1894-07-20)[1][2] ё 20 июл 1884(1884-07-20)[3]
Зодгоҳ
Таърихи даргузашт 17 август 1931(1931-08-17)[4][1][2][…]
Маҳалли даргузашт
Кишвар
Фазои илмӣ шарқшиносӣ
Ҷойҳои кор
Алма-матер
Шогирдон Николай Поппе[d]

Зиндагинома

вироиш

Хатмкардаи факултаи забонҳои шарқи (бахши забонҳои хитойӣ ва манҷурӣ) Университети Санкт-Петербург (1909). Дар музофоти Муғулистони Ғарбӣ ба гирдоварии мавод оид ба забон, гӯишҳо, достонҳо ва осори хаттии таърихию динии ойратҳо машғул шудааст. Аз соли 1915 дар Университети Санкт-Петербург (аз соли 1924 Ленинград) дарс дода, аз соли 1921 профессор ҳамин донишгоҳ буд ва ҳамзамон х. и. (1915-31) Музейи Осиёи Институти шарқшиносии АИ ИҶШС буд. Борис Владимирсов яке аз асосгузорони омӯзишу пажӯҳиши забонҳо ва тамаддуни муғулҳо буда, дар илм истилоҳи «феодализми кӯчиён»-ро ворид кардааст. Борис Владимирсов дар бораи паҳншавии тамаддуни буддоӣ, шахсияти Чингизхон ва ҳуҷуми муғулҳо ба Осиёи Миёна таҳқиқот анҷом додааст.

  • Буддизм в Тибете и Монголии. Петербург, 1919;
  • Общественный строй монголов. Монгольский кочевой феодализм. Л., 1934;
  • Чингисхан. СПб. 2000; Работы по истории и этнографии монгольских народов. М., 2002.

Сарчашма

вироиш