Лаблабу: Тафовут байни таҳрирҳо

'''Лаблабу''' растаниирустании хуштаъми ғизоӣ буда аз калимаи лотини гирифта шудааст. Лаблабуи ширин дар асри 18 дар натиҷаи дурага кардани лаблабуи баргдори бебехреша ва лаблабуи кам қаде, ки онро чун хӯроки чорво истифода мебурданд ба вуҷуд омадааст. Соли [[1747]] олимони соҳаи растанипарварӣ муайян намудаанд, ки дар таркиби лаблабу сахароза будааст. Аммо танҳо дар асри 18 муайян шуд, ки аз ин растаниирустании хуштаъм ҳосил кардани қандро ба роҳ монанд. Дар соҳаи тиб реша ва барги онро барои муолиҷаи бемориҳои гуногун истифода мебаранд. Дар таркиби меваи лаблабу 75% об 25% модаҳои хушк 20%, сахароза, глюкоза, фуруктоза, сафеда, равған, калий, калсий, оҳан йод ва дигар ветаминҳо мавҷуданд.

Дар таркиби пасмонадаҳои саноати лаблабу то 60% қанд мавҷудаст, ки онро барои истеҳсоли спирт ва глитсерин истифода мебаранд, ки аз замонҳои қадим ҳамчун гиёҳи табобати истифода мешавад. Абумансури Муваффақ фармудааст, ки лаблабу бандҳои ҷигаро мекушояд, Абуали Ибни Сино бошад ин растаниирустании хуштаъмро барои бемории таблаза тавсия додаст. Дар заминҳои кишт ду навъи лаблабу парвариш карда мешавад сурх ва сафед. Исетеъмоли лаблбуи сефед нисбат ба сурх зиёдаст чунки лаблабуи сафед хусусиятҳои нармкунӣ, ҳазми ғизоро дорад онро барои муолиҷаи захмҳо ва рехтани мӯи сар итифода мебаранд.