Расул Ҳодизода: Тафовут байни таҳрирҳо

| зодгоҳ = {{Зодгоҳ|Самарқанд|шаҳри Самарқанд}}, [[ҶШС Ӯзбекистон]] [[СССРИҶШС]]

|таърихи маргдаргузашт = [[4 апрел]]и соли [[2010]]

|шаҳрвандӣ = {{Флагпарчамбандӣ|Тоҷикистон}}

|маҳалли маргдаргузашт ={{МаҳаллиМарг| Душанбе |шаҳри Душанбе}}

|ҷоизаҳо = ордени “Шараф” (1999), медалҳои “Барои меҳнати шоён, Ба муносибати 100-солагии рӯзи таваллуди В.И.Ленин”, “Ветерани меҳнат” (1985), [[Арбоби шоистаи илми ҶШС Тоҷикистон]] ([[1991]])

'''Расул Ҳодизода''' - [[олим]], адабиётшинос, мунаққид, [[нависанда]], тарҷумон. Узви Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон ([[1954]]). [[Доктори илм]]и филология ([[1970]]), [[профессор]] ([[1984]], [[Арбоби шоистаи илми ҶШС Тоҷикистон]] ([[1991]]).

Омӯзишгоҳи педагогии Самарқанд (1940), Донишгоҳи давлатии Самарқанд (1944), факултети шарқшиносии Донишгоҳи давлатии Ӯзбекистонро (1950) хатм кардааст. Наттоқ, муҳаррири шӯъбаи тоҷикии Радио (1945-1950), мудири шӯъбаи адабиёт ва маданияти рӯзномаи тоҷикии “Ӯзбекистони Сурх” (1950-1954), (минбаъд- “Ҳақиқати Ӯзбекистон”, ҳоло – “Овози тоҷик”), аспиранти филиали Тоҷикистонии АИ СССР (1950-1953). Рисолаи номзадироро дар мавзӯи “Маъхазҳои омӯзиши адабиёти тоҷик дар нимаи дуввуми асри XIX” дар Институти шарқшиносии АИ СССР (1954) ва рисолаи докториро дар мавзӯи “Аҳмади Дониш ва адабиёти маорифпарвари тоҷик” дар Шӯрои илмии Институти шарқшиносии [[Академияи илмҳои Тоҷикистон|АИ ҶШС Тоҷикистон]] дифоъ кардааст (1967). Ходими калони илмии <ref>[http://iza.tj Институти забон ва адабиёти ба номи Рӯдакии]</ref> [[Академияи илмҳои Тоҷикистон|АИ ҶШС Тоҷикистон]] (1954-1960), мудири шӯъбаи таърихи адабиёти Институти шарқшиносии [[Академияи илмҳои Тоҷикистон|АИ ҶШС Тоҷикистон]] (1960-1993), Аз с. 1993 – корманди пешбари илмии [http://iza.tj Институти забон ва адабиёти ба номи Рӯдакии] [[Академияи илмҳои Тоҷикистон|АИ Тоҷикистон]] буд. Расул Ҳодизода [[4 апрел]]и соли [[2010]] дар ш. Душанбе даргузаштааст.<ref>[http://www.jumhuriyat.tj/index.php?art_id=4326 Расул Ҳодизода даргузашт]</ref>

* “Баъзе масъалаҳои омӯхтани таърихи адабиёти тоҷики нимаи дуюми асри XIX” (1954),

* “Сарчашмаҳои таърихи адабиёти тоҷик дар нимаи дуюми асри XIX” (1956, ба заб. русӣ),

* “Аҳмади Дониш” (1976),

* “Адабиёти тоҷик дар нимаи дуввуми асри XIX” (1968),

* чанд боби “Адабиёти форсу тоҷик дар асрҳои XII-XIV” (қисмҳои 1-2, 1976-1983),

* Муҳарири “Очеркҳои таърихи адабиёт” (иборат аз 10 китоб),

* муаллифи сарсухану тавзеҳоти “Асарҳои мунтахаб”-и Аҳмади Дониш (1959),

* “Ҳикоятҳои халқӣ дар “Маснавӣ”-и Ҷ. Румӣ (1963),

* “Дафтари дилкушо”-и Соиб (1965),

* “Калила ва Димна” (1966),

* “Девон”-и Анварӣ,

* “Рӯдакӣ ва шоирони ҳамзамони ӯ” (1984, ба заб. русӣ),

* маҷмӯаи ҳикояҳои таърихии “Танбӯри Дилкаш” (1966),

* повестҳои “Сапедадам” (1970),

* “Парвози Шоҳин” (1980),

* намоишномаҳои “Бахт дар чист?” (1978),

* “Маздак” (1980),

* романи “Ситорае дар тирашаб” (1983),

* “Самарқанднома” (2004),

* “Худоё, худро бишносам” (2005),

* Луғати “Самарқандиҳо чӣ мегӯянд” (Машҳад, 2007),

* “Ахлоқ ва ҷомеа” (Д., “Ирфон”, 2008),

* “Ҳафт гуфтор дар бораи Қуръон” (Хуҷанд, 2009),

* ордени “Шараф” (1999),

* медалҳои “Барои меҳнати шоён,

* Ба муносибати 100-солагии рӯзи таваллуди В.И.Ленин”,

* “Ветерани меҳнат” (1985),

Бахшида ба 80-солагии Расул Ҳодизода Раёсати Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон Табрикномаи зеринро ирсол кардааст (мухтасар): {{аввали иқтибос}}''«Хушбахтист, ки Шумо аз ибтидои фаъолият бо дастгирии устод С.Айнӣ ба таҳқиқи адабиёт машғул шудаед. Фаъолияти Шумо ба рушди илми адабиётшиносии ҷавони тоҷик дар Институти забон ва адабиёти ба номи Рӯдакии Институти шарқшиноси ва осори хаттии [[Академияи илмҳои Тоҷикистон|АИ Тоҷикистон]] сахт пайваст буд. Аҳли адаби тоҷик Шуморо ҳамчун олими пурмаҳсул, пухтакор ва ҳақиқатҷӯ мешиносад... Шумо дар таҷлили ҷашнҳои устод Рӯдакӣ, Фирдавсӣ, Ҷомӣ, Айнӣ, Иқбол саҳм гузоштаед. Соле чанд раёсати Анҷумани Иқболро ба ӯҳда доштед ва барои тарғиби осори ин шоири оламшумул хидматҳои арзанда кардаед. Имрӯзҳо раиси Бунёди Рӯдакӣ мебошед, ки бахшида ба ҷашни 1150-солагии Падарсолори бузурги назми тоҷику форс корҳои шоистаеро ба анҷом расондаед…»''{{охири иқтибос}}