Файзуллоҳ Ансорӣ: Тафовут байни таҳрирҳо

| ном = Файзулло Ансорӣ

| номи аслӣ =

| тасвир =

| зодгоҳ = {{зодгоҳ|ноҳияи Панҷакент|}}, [[вилояти Ленинобод]], [[ҶШС Тоҷикистон]]

| таърихи даргузашт = 28.4.1980

| маҳалли даргузашт = {{МаҳаллиМарг|Душанбе|шаҳри Душанбе}}, [[ҶШС Тоҷикистон]]

| навъи фаъолият = {{шоир|тоҷик|Тоҷикистон|асри XX}}, [[драматург]]

'''Файзуллоҳ Ансорӣ''' ([[20 мартимарт]]и [[1931]], деҳаи Некноти [[ноҳияи Панҷакент]] — [[28 апрел]]и [[1980]], [[Душанбе]], дар зодгоҳаш дафн шудааст) — [[шоир]] ва [[драманавис]]и тоҷик. Узви [[Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон]] ([[1954]]).

Файзулло Ансорӣ [[20 март]]имарти соли [[1931]] дар деҳаи [[Нигнот]]и [[ноҳияи Панҷакент]]и [[вилояти Суғд]] дар оилаи хизматчӣ ба дунё омадааст. Хатмкардаи Омӯзишгоҳи педагогии шаҳри Панҷакент (1947) ва факулттети филологияи Институти давлатии педагогии Душанбе (1951). Муддате дар ҳамин донишкада муаллим буд.

Китобҳои Ансорӣ «Офтоб дар роҳ» (1957) ва «Ситораи муҳаббат» (1967) ба забони русӣ дар шаҳри Душанбе ба табъ расиданд. Асарҳои Ансорӣ инчунин ба забонҳои украинӣ, белорусӣ, ӯзбекӣ, қазоқӣ, қирғизӣ, туркманӣ ва ғайра тарҷума шудаанд.

== Ҷоизаҳо ==
Бо медали «Барои меҳнати шоён. Ба муносибати 100-солагии рӯзи таваллуди Владимир Илич Ленин», Грамотаи Фахрии Президиуми Совети Олии Белорусия сарфароз гардидааст. Узви ИН Тоҷикистон аз соли 1954.