Аминҷон Шукӯҳӣ: Тафовут байни таҳрирҳо

'''Аминҷон Шукӯҳӣ''' (''Аминҷон Ҳоҷибоев''; {{ВД-Дебоча}}) — {{шоир|Тоҷикистон|асри XX}}, {{нависанда|Тоҷикистон|асри XX}}, {{тарҷумон|Тоҷикистон|асри XX}}, дромнавис, узви [[Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон]] (2008), [[Шоири халқии Тоҷикистон]] (1994).

'''Аминҷон Шукӯҳӣ''' (Ҳоҷибоев Аминҷон) 10 июни соли 1933 дар деҳаи Рӯмони ноҳияи [[Хуҷанд таваллуд ёфтааст. Баъди хатми курси муаллимтайёркунӣ дар мактабҳои [[ноҳия]] [[омӯзгор]]ӣомӯзгорӣ кардааст. Солҳои [[Ҷанги Бузурги Ватанӣ]] дар мақомоти умури дохилӣ хидмат кардааст. Солҳои 1947—1952 мудири шуъба, котиби масъул, ҷонишини муҳаррири [[рӯзнома]]ирӯзномаи «Ҳақиқати Ленинобод» будааст. Соли 1955 факултаи рӯзноманигории Мактаби олии ҳизбии назди КМ КПСС-ро ба поён расонда, муҳаррири [[рӯзнома]]ирӯзномаи «Тоҷикистони Советӣ» таъйин шудааст. Солҳои 1961—1967 дар вазифаҳои котиб ва ҷонишини раиси [[Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон]] фаъолият бурда, сипас, то охири умр, раиси Кумитаи [[телевизион]] ва [[радио]]ирадиои ҷумҳурӣ будааст. Соли 1994 сазовори унвони фахрии [[Шоири халқии Тоҷикистон]] (пас аз маргаш) гардидааст. Аз соли 1947 узви [[Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон]] аст. 10 июни соли 1979 дар Душанбе аз олам даргузашт.

Нахустин [[шеър]]ашшеъраш соли 1942 дар газетаи «Стахановчӣ» ба табъ расидааст. Аввалин маҷмӯаи шеърҳояш «Суруди [[чашма]]сорчашмасор» соли 1948 чоп шудааст, ки аз эҳсоси баланди [[ватан]]дӯстӣватандӯстӣ ва ошиқонаи шоири навқалам дарак медоданд ва бо [[забон]]изабони содаю равонашон ҷозиб буданд. Ҳамин хусусиятҳо дар [[ашъор]]иашъори маҷмӯаҳои «[[Ватан]]иВатани сулҳ» (1952), «[[Рӯз]]ҳоиРӯзҳои мо» (1954—1955), «Садои [[дил]]» (1956), достони «[[Кӯча]]боғиКӯчабоғи ошиқон» (1962), силсилаи шеърҳои «Муҳаббат ва оила» (1962), «Нафаси гарм» (1964), «Арзи [[қалам]]» (1971), [[китоб]]икитоби дубайтию [[рубоӣ|рубои]]ҳоирубоиҳои «[[Чормағз]]» (1973) ва ғ. боз ҳам тақвият ёфта, шӯҳрату маҳбубияти [[муаллиф]]ашонромуаллифашонро дар миёни мардуму аҳли қалам таъмин доштаанд. Баргузидаҳои [[ашъор]]иашъори [[муаллиф]] баъди сараш дар гулчину маҷмӯаҳои «Кӯчабоғи ошиқон», (1984), «Шохаи райҳон» (2003) ва «[[Барг]]ҳоиБаргҳои тилоӣ» (2014) ба табъ расидаанд. Ба туфайли маҷмӯаҳои ашъори «Ил-18 омад» (1968), «Баррачаи дупо» (1964), қиссаҳои «[[Об]] аз куҷо меояд?» (1969), «Асад ва Самад» (1972) бачаҳоро бо воқеаҳои мухталифи зиндагӣ ва шахсони гуногунхислат ошно гардонда, дар шинохти неку бад имдодашон расондааст. Аввалин асари мансури нисбатан калони ӯ [[ҳикоя]]иҳикояи «Шаҳло» буд, ки соли 1964 ҳамроҳи Ҳилолиён Аскар навиштааст. Баъдан, дар ҳамқаламии А.Ҳилолиён [[қисса]]ҳоиқиссаҳои «Шаҳло ва Шифо», «Имзои шахсӣ» (1967), [[роман]]иромани «Печутоби [[роҳ]]ҳороҳҳо» (1977 1978) ва «Садафи сиёҳ» (1974)-ро пешкаши хонандагон намудааст. Худ боз [[муаллиф]]имуаллифи [[қисса]]иқиссаи «Парии ҷазира» (1973) аст. Яке аз устодони мумтози шеъри лирикии тоҷик ба ҳисоб рафта, бисёре аз шеърҳояш оҳангбандӣ шуда, ба таронаҳои маҳбуби мардум табдил ёфтаанд. Драмаҳои "Кӯчабоғи ошиқон (1964), «Шабҳои фироқ» (1968), «МИВО» (1970), либреттои операи «Бозгашт» (1967), ки ба қалами ӯ тааллуқ доранд дар саҳнаҳои [[театр]]итеатри [[Душанбе]]юДушанбею [[Хуҷанд]] мавриди намоиш қарор гирифтаанд. Дар заминаи қиссаи «Об аз куҷо меояд?» филми бадеӣ ҳам офарида шудааст, ки мақбули умум аст. Баъзе аз навиштаҳояшро ба [[забон]]ҳоизабонҳои гуногун тарҷума ва чоп кардаанд. Худаш осори алоҳидаи [[Александр Пушкин|А. С. Пушкин]], [[Михаил Юревич Лермонтов|М. Ю. Лермонтов]], О.Райнис, В.Сурков ва дигаронро ба [[тоҷикӣ]] гардондааст.