Тавсифоти гиёҳшинохтӣ
вироиш
Пояаш ғафс, сершохи бунафш, то 1 – 1,5 м қад мекашад. Баргаш мураккаби пармонанд, сабз ва каме дандонадор. Хӯшагулаш чатршакл (диаметраш 7 – 10 см), гулаш майдаи зардтоб, мевааш байзашакл (дарозиаш 1,3 – 1,7 см, бараш 5 – 7 мм). Моҳҳои май – июн гул карда, июл – август мева мебандад. Дар тамоми ҳаёташ як бор гулу мева мекунад[2].
Рошак фақат дар Тоҷикистон (дар баландиҳои 1000 – 1900 м аз сатҳи баҳр) мерӯяд. Асосан дар бешазори гармсер, дарахтони паҳнбарг, алафзори нимсаванна, бодому пистазор, мавзеъҳои регу санглох, нишебии кӯҳҳо месабзад. Бештар дар Тоҷикистони Марказӣ ва Ҷанубӣ (қаторкӯҳҳои Ҳисор, Дарвоз, Ҳазратишоҳ, Вахш ва ғайра) вомехӯрад[2].
Пояи наврустаи рошакро чун сабзавоти иштиҳоовар, сервитамин ва доруӣ истеъмол мекунанд. Барги онро чорво мехӯрад. Рошак рустании асаловар аст[2].
- Флора СССР, т. 17, М.—Л., 1951;
- Флора Узбекистана, т. 4, Ташкент, 1959.
