Сол Беллоу

Сол Беллоу
Сол Беллоу
	англ. Saul Bellow
Ном ба ҳангоми таваллуд:	англ. Solomon Bellows
Таърихи таваллуд:	10 июн 1915[…]
Зодгоҳ:	Lachine[d], Квебек[d], Конодо;
Таърихи даргузашт:	5 апрел 2005[…] (89 сол)
Маҳалли даргузашт:	Brookline[d], Массачусетс, Иёлоти Муттаҳидаи Амрико;
Шаҳрвандӣ (табаият):	Иёлоти Муттаҳидаи Амрико;
Навъи фаъолият:	нависанда, румоннавис, устоди донишгоҳ, мақоланавис, муаллиф
Забони осор:	инглисӣ
Ҷоизаҳо:	Ҷоизаи Нобел дар бахши адабиёт[d] (1976) стипендияи Гуггенҳайм[d] (1948) National Book Award for Fiction[d] (1954) National Book Award for Fiction[d] (1965) National Book Award for Fiction[d] (1971) Pulitzer Prize for Fiction[d] (1976) Jefferson Lecture[d] (1977) St. Louis Literary Award[d] (1986) PEN/Malamud Award[d] (1989) Helmerich Award[d] (1989) Common Wealth Award of Distinguished Service[d] (1998) Emerson-Thoreau Medal[d] (1977) Prix Formentor[d] (1965) O. Henry Award[d] (1980) Fellow of the American Academy of Arts and Sciences[d] стипендияи Гуггенҳайм[d] (1955)
Имзо:
	Парвандаҳо дар Викианбор

Сол Беллоу (инглисӣ: Saul Bellow ному насаби аслиаш Соломо́н Бело́ус; 10 июни 1915, Лашин, Квебек, Канада — 5 апрели 2005, Бруклайн, Массачусетс, ИМА), нависандаи амрикоӣ. Оилаи Беллоу соли 1913 аз Петербург ба Канада муҳоҷират кард ва ӯ дар ҳамон ҷо ба дунё омад. Баъдан, аз соли 1924 ба ин тараф ӯ сокини шаҳри Чикаго (ИМА) шуд ва дар ҳамин ҷо зиндагиву эҷод намудааст. Дар донишгоҳҳои Чикаго ва Шимоли Ғарб таҳсил кард. Солҳои Ҷанги дуюми ҷаҳонӣ (1939-45) дар хидмати артиши ИМА буд. Дар донишгоҳҳои Пристон, Ню-Йорк, Чикаго ва ғайра дарс медод. Аз соли 1993 сокини Вермонт. Пас аз нашри романи «Инсон байни замину осмон» (1944) чун нависанда шуҳрат ёфт. Ба ӯ инчунин романҳои «Қурбонӣ» (1947), «Саргузашти Оги Марч» (1953), «Гендерсон, шоҳи борон» (1959), «Герсог» (1964), «Ҷаҳони мистер Саммлер» (1970), «Зимистони профессор» (1982), «Равелштейн» (2000), повестҳо дар мавзӯи ахлоқи ҷомеа, пйесаи «Ташхиси охирин» (1964), эссеҳо, мақолаҳо дар бораи баъзе адибон ва ғайра тааллуқ доранд. Мунақиддон Беллоуро чун устоди сухани муҷаз ва асарҳои калонҳаҷм эътироф намудаанд. Дорандаи Мукофоти Нобел (1976).