Лут (паёмбар)
Лут (ар. لوط) — яке аз пайғамбарони исломӣ.
| Лут (паёмбар) | |
|---|---|
 | |
| Иттилооти инфиродӣ | |
| Зодгоҳ: | |
| Маҳалли даргузашт: | |
| Шабоҳат: | Лут[1] |
Иттилооти иловагӣ |
|
| Лоиҳаҳои алоқаманд: |
 Викианбор |
 Вироиши Викидода | |
Дар Қуръон 27 бор зикр шудааст. Бо Иброҳим (а) дар як замон зиндагӣ кардаанд. Лут бародарзодаи Иброҳим (а) буд ва ҳатто дар яке аз марҳилаҳои сафари дур ҳамроҳи ӯ буд.
Таърихи Лут
вироишЛут (а) бо ҳамроҳии Иброҳим (а) аз кишвари подшоҳи Намрӯд (Ури калдониён дар Байнаннаҳрайн) берун шуд. Баъди ба Шом расидан Лут алаҳиссаломро Худованд ба унвони паёмбар ба суи Саъдум (ш. Саъдум) фиристод, ки зиндагии ногувор дошта, ба ҳамҷинсгароӣ (ливат) машғул буд [2]. Лут (а) мавъиза мекард, кӯшиш мекард, ки ин мардумро аз гуноҳҳо бозгардонад, дар дили онҳо имон ба Худои якто оварад . Аксарияти Садумҳо, аз ҷумла зани худи Лут (а), аз гӯш кардани паёмбар худдорӣ карданд. Онон таҳдид карданд, ки Лут (а) ва андакеро, ки имон оварда буданд, аз шаҳрашон берун мекунанд. Ҳатто таҳдидҳои Лут паёмбар дар бораи азоби дарднок аз ҷониби Худованд ба онҳо таъсире намекард.
Барои ҷазо додани садумҳо Худованд фариштагони худро ба сурати инсон фиристод. Нахуст фариштагон назди Иброҳим (а) алайҳиссалом омаданд ва ӯро бо хабари таваллуди Исҳоқ шод карданд . Пас аз он фариштагон ба Садум рафтанд ва дар хонаи Лут (а) иқомат карданд. Сокинони шаҳр аз омадани меҳмонон огоҳ шуда, хонаи Лутро иҳота намуда, талаб карданд, ки онҳоро барои кайфият ба онҳо диҳад. Лут (а) ба хотири ҳифзи онҳо ба назди мардум баромад ва ба онҳо пешниҳод кард, ки духтарони худро бигиранд, аммо садумиён розӣ нашуданд ва танҳо меҳмононро мехоҳем гуфта исрор карданд. Ибни Касир ривоят мекунад, ки аз «духтарон» дар ин оят «занонро дар назар доранд, зеро мақоми паёмбар дар миёни мардум ба мақоми падар монанд аст». Сипас фариштагон гуфтанд: «Эй Лут! Мо паёмбарони Парвардигори ту ҳастем ва ба ту зиёне нарасонанд. Нисфи шаб ин ҷойҳоро бо аҳли хонаводаат тарк кунед ва ҳеҷ яке аз шумо ҷуз занатон ба ақиб нигоҳ накунад. Ба дурустӣ ки вай аз он чизе, ки мардумро дар ҳайрат меандозад. Он вақте ӯ муқаррар кардааст, саҳар хоҳад омад. Аммо субҳ хеле наздик аст!». Фаришта Ҷабраил (а), ки дар миёни меҳмонон буд, паёмбар (с) фармуд, ки дарро кушояд ва ин мардумро ба хона дароварад. Баробари ворид шудани садумиён, фариштагон чашмони онҳоро кӯр карданд.
Ҳамон шаб Лут ҳамроҳи як гуруҳи хурди муъминон шахрро тарк кард. Пас аз рафтан Худованд шаҳрро ҳамроҳ бо аҳолӣ комилан хароб кард. Дар мавзеи Садум кӯли бузурге ба вуҷуд омадааст, ки онро кӯли Лут ё Баҳри Мурда меноманд. Дар соҳили ғарбии дарёи Урдун, дар шаҳри Бани-Наим[en] , дар наздикии Ҳеброн, қабри Лут [3] ҷойгир аст.
Эзоҳ
вироиш- ↑ Али-заде А. Лут (рус.) // Исламский энциклопедический словарь — М.: Ансар, 2007.
- ↑ Али-заде, 2007.
- ↑ Moše Šārôn. Corpus Inscriptionum Arabicarum Palaestinae (CIAP) Volume Two: B-C. — BRILL, 1997. — С. 12—18. — 325 с. — ISBN 90-04-11083-6.
Пайвандҳо
вироиш- Пиотровский М. Б. Лут // Ислам: энциклопедический словарь / Отв. ред. С. М. Прозоров. — М. : Наука, ГРВЛ, 1991. — С. 148. — 315 с. — 50 000 экз. — ISBN 5-02-016941-2.
- Али-заде А. А. Лут // Исламский энциклопедический словарь. — М. : Ансар, 2007. — ISBN 978-5-98443-025-8. (CC BY-SA 3.0)
- Lūṭ / Heller, B.; Vajda, G. // Encyclopaedia of Islam. 2nd ed : [англ.] : in 12 vol. / ed. by P. J. Bearman, Th. Bianquis, C. E. Bosworth, E. van Donzel, W. P. Heinrichs et al. — Leiden : E.J. Brill, 1960—2005. (платн.)