Аҳмад ибни Ҳанбал

Абӯабдуллоҳ Аҳмад ибни Ҳанбали Шайбонӣ, маъруф ба Аҳмад ибни Ҳанбал (ар. أحمد بن حنبل‎; 780 — 855, Бағдод) — яке аз чаҳор имоми мазҳаби фиқҳии аҳли суннат, муҳаддис, фақеҳ ва мутакаллим.

Аҳмад ибни Ҳанбал
араб. ар. أَحْمَدُ بْنُ حَنْبَل‎
Иттилооти инфиродӣ
Ном ба ҳангоми таваллуд:	Абӯабдуллоҳ Аҳмад ибни Ҳанбали Шайбонӣ
Лақаб:	Имоми аҳли суннат
Касб, шуғл:	муҳаддис, фақеҳ, олим, ҳуқуқдон, thinker
Таърихи таваллуд:	декабри 780
Зодгоҳ:	Бағдод, Ироқ, Хилофати Аббосиён
Таърихи даргузашт:	2 август 855 (74 сол)
Маҳалли даргузашт:	Бағдод, Arabian Iraq[d], Хилофати Аббосиён
Маҳалли дафн:	Ahmad ibn Hanbal Mosque[d]
Эътиқод:	ислом
Модар:	Safiya bint Maymuna[d]
Фарзандон:	Abdullah ibn Ahmad ibn Hanbal[d] ва Salih ibn Ahmad ibn Hanbal[d]
Самти фаъолият:	фиқҳ, илми ҳадис, ақида, ислом, ҳуқуқ ва Шариат
Устодон:	Муҳаммад ибни Идриси Шофеӣ, Sufyan ibn `Uyaynah[d], ‘Abd ar-Razzaq as-San‘ani[d], Абуюсуф, Yahya ibn Ma'in[d], Bihz ibn Asad[d], Abu Dawud at-Tayalisi[d], Husayn ibn Alí al-Jufí[d], Al-Darimi[d], 'Abd ar-Rahman ibn Mahdi[d], Ibrahim bin Saad al-Zuhri[d], Mutammar ibn Sulayman[d], Yahya al-Qattan[d], Wakee ibn al-Jarrah[d], Yazīd ibn Hārūn[d], Q12194964?, Hushaim ibn Bashir[d] ва Ishaq Ibn Rahwayh[d]
Шогирдон:	Abdullah ibn Ahmad ibn Hanbal[d], ʻUthmān ibn Saʻīd Dārimī[d], Муҳаммад Бухорӣ, Abu Zur'a al-Razi[d], ʻAbd Allāh ibn Muḥammad Baghawī[d], Muslim ibn al-Ḥajjāj[d], Абу Довуди Сиҷистонӣ[d], Ibrahim ibn Ishaq al-Harbi[d], Hanbal ibn Ishaq[d], Abu Bakr al-Marrudhi[d], Abu Bakr al-Athram[d], Harb ibn Ismail al-Kirmani[d], Бақӣ ибни Махлад, Abdul Wahhab[d], Salih ibn Ahmad ibn Hanbal[d], Ishaq ibn Hanbal[d] ва Bashar ibn Musa[d]
Осор:	Феҳрист Musnad Ahmad ibn Hanbal[d], Fada'il Sahaba[d], Usul al-Sunna[d], al-Radd `ala al-Zanadiqa wa'l-Jahmiyya[d], al-Aqida[d] ва Al-Zuhd[d]
Иттилооти иловагӣ
Лоиҳаҳои алоқаманд:	Викианбор   Викигуфтовард Викитека
Вироиши Викидода

Зиндагинома

Аҳмад ибни Ҳанбал дар Бағдод ба дунё омада ва дар он ҷо вафот кардааст. Ӯ барои истимои ҳадис ба Шом, Яман ва Ҳиҷоз сафарҳо кардааст. Имом Аҳмад дар масъалаи халқи Қуръон бо муътазилиҳо муқовамати сахт нишон дода, ақидаи онҳоро напазируфт ва дар натиҷа халифа Муътасим ӯро ба ҳабс гирифта, шиканҷа кард ва сипас халифаи баъдӣ, яъне Мутаваккил ӯро аз ҳабс озод кард. Ибни Ҳанбал дар ҳадис китоби «ал-Муснад»-ро таълиф кардааст, ки он 30 ҳазор ҳадиси набавии шарифро дарбар мегирад.