Пиер Паоло Пазолинӣ
Пиер Паоло Пазолинӣ (итол. Pier Paolo Pasolini, 5 март 1922[1][2][3][…], Болоня[1][4] — 2 ноябр 1975[2][3][5][…], Устиё[d]) — коргардони синамо, шоир ва насрнависи итолиёӣ. Дар дидгоҳҳои сиёсии худ, вай марксист ва коммунист буд, ки дар асарҳои адабӣ ва синамои худ инъикос ёфта, дар мавзӯъҳои сиёсат, дин ва идеология аз мавқеи зиддибуржуазӣ баромад карда, мардумро бо хондани аслии афсонаҳои классикӣ ба ларза овард ва марксизмро бо таълимоти Масеҳ ва шаҳвонияти инсон дар зуҳуроти гуногун ва ғайричашмдошти он.
| итол. Pier Paolo Pasolini | |
 | |
| Таърихи таваллуд: | 5 март 1922 |
| Зодгоҳ: | Болоня, Подшоҳии Итолиё |
| Таърихи даргузашт | 2 ноябр 1975 (53 сол) |
| Маҳалли марг: | Остия, Рум, Итолиё |
| Шаҳрвандӣ: |
 Итолиё |
| Касб: | шоир, коргардони синамо, насрнавис, филмноманавис |
| Корнома: | 1957 — 1975 |
| Ҷоизаҳо: | Ҷоиза барои беҳтарин филмнома, Фестивали филмҳои Канн (1958) |
| IMDb: | ID 0001596 |
 Парвандаҳо дар Викианбор | |
Зиндагинома
вироишПазолинӣ дар оилаи католикӣ ба воя расидааст, аммо худро атеист меномид ва аксар вақт калисои католикии Римро танқид мекард.
Дар соли 1939 Пазолинӣ мактаби миёнаро хатм карда, ба коллеҷи адабии Донишгоҳи Булунё дохил шуд. Пазолинӣ хеле пеш аз оғози фаъолияти синамоӣ машҳур гаштааст. Вай аз 17-солагӣ ба навиштани шеър оғоз кард, бори аввал дар 19-солагӣ нашр шуд ва эътироф кард, ки шеър барои ишқи аввалини ӯст. Дар соли 1956 вай романи «Ragazzi di vita»-ро дар бораи ҷавонони лумпен-пролетарии Рум ба табъ расонд. Дар соли 1957 маҷмӯаи ашъори «Хокистари Грамшӣ» барандаи ҷоизаи Виарегҷо шуд.
Шеърҳои Пазолинӣ ба барномаи таълимии мактабҳои Италия дохил карда шудаанд. Пазолинӣ ҳамчун навовар бо шеърҳояш бо забони фриулӣ эътироф шудааст, ки он ба самти нав равона шудааст ва ин анъана аз шоири фриулӣ Пиетро Соруттӣ (1792-1867) буд. Дар ашъори худ ӯ лаҳҷаи деҳаи Казарса делла Делитсияро истифода кардааст, ки модараш аз он ҷо буд ва дар кӯдакӣ аксар вақт тобистонро дар он ҷо мегузаронд. Соли 1945 Пазолинӣ «Академияи хурди забони фриулӣ»-ро (Academiuta di lenga furlana) таъсис дод[6].
Фаъолият
вироиш
Пеш аз ба наворгирии аввалин филми худ, Пазолинӣ мунтазам ҳамчун филмноманавис (1954–1960) кор мекард. Ҳамин тариқ, ӯ филмномаи филмҳои «Зани дарё»-и Марио Солдатӣ (якҷоя бо нависандаи маъруфи итолиёвӣ Ҷорҷио Бассанӣ, дар нақш Софиа Лорен), «Асири кӯҳистон»-и Луис Тренкер (инчунин дар якҷоягӣ бо Бассанӣ), «Il gobbo»-и Карло Лидзанӣ (версияи якуми филмнома ҳамроҳи Серхио Читтӣ, инчунин дар ин филм нақш бозидааст). Махсусан ҳамкории ӯ бо Мауро Болонининӣ аст, ки барои филмҳояш Филмномаҳои филмҳои навиштааш, аз ҷумла: «Marisa la civetta» (1957), «Giovani mariti» (1958), «La notte brava» (1959), «Il bell'Antonio» (1960). ), "La giornata balorda" (1960). Вай инчунин дар навиштани сенарияҳои филмҳои: «Марги дӯст»-и Франко Россӣ (1959), «Танк аз 8 сентябр»-и Ҷаннӣ Пуччинӣ (1960), «Шаби дарози соли 1943»-и Флорестано Вачинӣ (1960; мутобиқсозии асари ҳамноми Бассанӣ), «Ҷӯйбори Кантата» Чечилиӣ Мангинӣ (1960), «Духтаре дар намоиш»-и Лучано Эммер (1961).
Ҳамзамон, ӯ бо Федерико Феллинӣ дӯстӣ пайдо кард ва дар навиштани сенарияи филмҳои "Le notti di Cabiria" ва "La Dolce Vita" (якҷоя бо Серҷо Читтӣ иштирок карда якчанд саҳнаҳо навишт: муколамаҳои ҳамҷинсгароёни танфурӯш). Пазолинӣ ҳангоми оғози наворбардории "Accattone" аз Феллинӣ ҷудо шуд: ба Феллинӣ саҳнаҳои наворбардошташуда писанд наомад.
Моҳи сентябри соли 1958 бо таклифи Иттифоқи нависандагони советӣ Пазолинӣ ба ИДМ, ба Москва омада, дар конфронси оид ба проблемаҳои назм иштирок дошт.
Нахустин филми Пазолинӣ "Accattone" (1961), ки аз рӯи романи худаш таҳия шудааст, филми неореалистӣ дар бораи ҳаёт дар маҳаллаҳои фақирнишини Рум буд. Дар соли 1962, Пазолинӣ барои иштирок дар наворбардории Ro.Go.Pa.G. боздошт ва ба ҳукми шартӣ маҳкум шуд.
Соли 1963, Пазолинӣ бо "муҳаббати бузурги ҳаёти худ", Нинетто Даволии понздаҳсола вохӯрд, ки баъдтар дар филми худ "Uccellacci e uccellini" (1966) даъват кард. Пазолинӣ устод ва дусти ин ҷавон гардид. "Ҳарчанд равобити ҷинсии онҳо ҳамагӣ чанд сол давом карда бошад ҳам, Нинетто зиндагӣ бо Пазолиниро идома дод ва ҳамсафари доимии ӯ буд ва ҳамчунин дар шаш филми дигари Пазолинӣ низ нақш бозидааст”.
Аз рӯи сенарияҳои худаш дар солҳои 1960-ум Пазолиниӣ филмҳои «Mamma Roma», «Teorema», «Uccellacci e uccellini», «Porcile»-ро офаридааст.
Пазолинӣ дар асарҳои минбаъдаи филмии худ асосан аз осори адабии классикӣ истифода кардааст ("Il Vangelo secondo Matteo", "Edipo re", "Il Decamerone", "The Canterbury Tales", "Medea", "Salò o le 120 giornate di Sodoma"). Ӯ метавонист ба онҳо тафсири муосири сиёсӣ дода, Исоро хамчун револютсионер нишон диҳад ва ё амалиёти «Salò o le 120 giornate di Sodoma»-ро ба Республикаи фашистии Сало гузаронад.
Пас аз Ҷанги Дуюми Ҷаҳонӣ, Пазолинӣ ба Ҳизби коммунист шомил шуд ва пас аз муддате барои фасод кардани ноболиғон аз он ҷо ронда шуд, сабаби аслии он буд, ки ӯ ҳамҷинсгароиашро пинҳон намекард. Бо вуҷуди ин ӯ то охири умраш коммунист буд.
Ӯ дар филмҳои худ дар нақшҳои эпизодӣ нақш бозидааст. Ӯ инчунин ба наворбардорӣ ҳунарпешаҳои ғайриҳирфаӣ, аксаран хешу табор ва дӯстонро ҷалб мекард. Ҳамин тавр, модари коргардон дар "Il Vangelo secondo Matteo" Марями бокираро бозидааст.
Дар ибтидои солҳои 1970-ум Пазолинӣ ба кишварҳои Шарқ - Эрон, Яман, Непал барои ҷамъоварии мавод барои "Trilogia della vita", иборат аз "Il Decamerone" (1971), "The Canterbury Tales" ( 1972) ва «Il Fiore Delle Mille E Una Notte» (1974) сафар карда. Дар ин филмҳо, Пазолинӣ кӯшиш кард, ки ба ибораи худ,
ҳам ба сиёсатгузорӣ ва утилитаризми ҳизбҳои чап ва ҳам ғайривоқеии фарҳанги оммавӣ бо эҷоди филмҳо, ки дар он шумо ҳисси табиии бадан, он ибтидои ҷисмониро (élan vital), ки кайҳо гум шудааст, пайдо кунед.
Шеъри соли 1968 «Ҳизби коммунист — ҷавонон!»
вироишОхири солҳои 1960-ум ва аввали солҳои 1970-ум давраи шиддати ҳаракати коргарӣ ва донишҷӯӣ буд. Аксар вақт, соли 1968-ро соли инқилоби донишҷӯӣ меноманд, зеро эътирозҳои оммавии ҷавонони радикалӣ, ки дар он вақт бо даргириҳои назаррас бо полис сурат гирифтанд. Пазолинӣ дар бораи Ҷанги Валле-Ҷулия, ки моҳи марти соли 1968 дар Рум шуда гузашт, гуфт, ки ӯ ба полис ҳамдардӣ мекунад, зеро онҳо «фарзандони камбағалон», донишҷӯён бошанд, «намояндагони ҷавони буржуазӣ» мебошанд. Ӯ муносибати худро ба задухӯрди пулис ва донишҷӯён дар шеъри «Ҳизби коммунист – ҷавонон!», ки яке аз ашъори «аз ҳама мавриди баҳс, маъруфтарин, бештар зикршуда»-и шоир аст, баён кардааст. Дар баробари ин, Пазолинӣ инкор накард, ки донишҷӯён аз ғояҳои чапгароӣ илҳом гирифтаанд, ки худи ӯ ҷонибдори он буд. Пазолинӣ ба полис, ки ба пахш кардани исёнҳо маҷбур шуда буданд, ҳамдардӣ карда, баъдтар эътироф намуд, ки ин шуриши буржуазии хурд муқобили буржуазии бузург мебошад.
Барои ӯ нуқтаи асосӣ дар он буд, ки аксарияти донишҷӯён аз оилаҳои буржуазӣ буда, тамоми шӯриши онҳо танҳо исёни зидди падаронашон, исёни дохили сохти буржуазӣ барои тағйир додани он, барои ба даст овардани фоидаи иловагӣ буд. Шеър фавран танқиди шадиди чапро ва донишҷӯён ба бор овард, ки тааҷҷубовар нест, зеро бо назардошти он, ки суханрониҳои донишҷӯён, ки бо суханҳои шадиди зидди капиталистӣ пур буданд, дар авҷи худ буданд. ҲКИ, ки онро роҳбари ташкилоти ҷавонони он Клаудио Петруччолӣ намоянда дошт, инчунин Пазолиниро маҳкум кард. Зиёда аз ин, ба ҳама маълум буд, ки «ба полис ҳамчун люмпен пролетарӣ ҳеҷ кас муқобил набаромад. Донишҷӯён аз вазифа ва нақши қувваҳои қонун ва тартибот дар тамоми система қаноатманд набуданд». Аз тарафи дигар, худи Пазолинӣ дар ҷараёни баҳсҳо борҳо таъкид кардааст, ки ин шеърро рӯирост гирифтан мумкин нест, ин танҳо як “иғво” аст, ки ҳадаф аз он маҷбур кардани донишҷӯён ба таҳлили вазъи худ ва интихоби дуруст аст: аз исён то Инқилоб.
Ҳатто дар худи шеър ҷавононро на ба оштӣ, балки ба дигар амалҳо, амалҳои дохили ҲКИ даъват мекунад, ки ин маънои муташаккилтар ва бо ҳадафи ниҳоии равшантарро дорад. Соли 2008 Нашрияи озоди марксистӣ рисолаеро аз чоп баровард: «Ҳизби коммунист — ҷавонон!» Шеъри соли 1968 ва баҳс дар бораи он», ки дар он ба ҷуз аз худи шеър, маводи инъикоскунандаи ҳам ақидаи мунаққидон ва ҳам ақидаи худи Пазолинӣ ва тарафдоронаш оварда шудааст.
Куштор
вироишПиер Паоло Пазолинӣ 2 ноябри соли 1975 дар Остия наздикии Рим кушта шуд. Ҷасади ӯро субҳ дар як ҳавзи пур аз хун пайдо карданд. Даҳ қабурғааш шикаста, дилаш кӯфта, ҷоғаш, дасти чапаш шикаста, гӯшҳояш нимбурида буданд. Мошин аз болои ҷасади ӯ борҳо гузаштааст. Ҷузеппе Пелозии 17-сола дар куштор боздошт ва маҳкум шуд, аммо 7 майи соли 2005 ӯ аз эътирофи ихтиёрии худ ба куштор даст кашид ва тафтишот дубора оғоз шуд. Дар ин ҷиноят якбора чаҳор қотил даст доштаанд, на як Пелозӣ. Ба навиштаи маҷаллаи "Oggi", дар куштори Пазолинӣ, бародарони неофашистӣ Франко ва Ҷузеппе Борселино ба ҷуз аз Пелозӣ боз ду навраси дигар ширкат кардаанд[7]. Шахсияти ҷинояткори чорум муайян карда нашудааст.
Ин ҷиноят (дар баробари парвандаи Вилма Монтезӣ) яке аз бузургтарин асрори ҳалношудаи Итолиё дар асри XX боқӣ мемонад. Пас аз марги Пазолинӣ Пелозӣ иқрор шуд, ки ӯро накуштааст ва дидааст, ки се писар бо лаҳҷаи ҷанубӣ дар мошине дар назди мошини Пазолинӣ нишастаанд ва баъдан ӯро бо доду фарёди "Коммунисти ифлос" ва ғайра куштанд. Дӯстони Пазолинӣ на як бор эътироф кардаанд, ки дар рафти тайёр кардани фильми «Сало, ё 120 рузи Садом» Пиер аз фашистон тахдиди зиёде гирифт. Тибқи матбуоти дигар, Пазолинӣ барои он кушта шудааст, ки баъзе асрори ширкати нафту гази итолиёвии ENI дастраси ӯ шуд, ки дар ин бора дар кори охиринаш навиштааст[8].
Пазолинӣ дар қабристони коммунаи Казарса делла Делитсия дафн карда шудааст.
Хотира
вироишМоҳи сентябри соли 2014 дар барномаи асосии озмуни ҷашнвораи синамои Венетсия нахустнамоиши ҷаҳонии филми биографии «Пазолинӣ» (коргардон Абел Феррара), ки ба рӯзҳои охири ҳаёти коргардон ва куштори мармузи ӯ бахшида шудааст, баргузор шуд. Нақши Пиер Паоло Пазолиниро довталаби дукаратаи Оскар Уиллем Дефо бозидааст.
Соли 2016 ёрдамчии собиқ ва дӯсти Пиер Паоло Пазолинӣ Давид Греко филми бадеии «Интригаҳо»-ро ба навор гирифт. Достони охирини Пазолинӣ, ки дар бораи чанд моҳи ахири ҳаёти коргардон ва куштори ӯ нақл мекунад. Тасвир дар озмуни Кинофестивали байналхалкии Москва 2016 ширкат дошт. Массимо Раниерӣ - Пазолинӣ.
Филмнома
вироишФилмҳои бадеӣ
вироиш- 1961 — Accattone
- 1962 — Mamma Roma
- 1964 — Il Vangelo secondo Matteo
- 1966 — Uccellacci e uccellini
- 1967 — Edipo re
- 1968 — Teorema
- 1969 — Porcile
- 1969 — Medea
- 1971 — Il Decameron
- 1972 — Racconti di Canterbury
- 1974 — Il fiore delle mille e una notte
- 1975 — Salò o le 120 giornate di Sodoma
Эпизодҳо
вироиш- 1963 — Ro.Go.Pa.G. (эпизод «La Ricotta»)
- 1967 — / Le Streghe (эпизод «La terra vista dalla luna»)
- 1968 — Capriccio all’italiana (эпизод «Che cosa sono le nuvole?»)
- 1969 — Amore e rabbia (эпизод «С бумажным цветком» / «La sequenza del fiore di carta»)
Ҳуҷҷатӣ
вироишЭзоҳ
вироиш- ↑ 1.0 1.1 Пазолини Пьер Паоло // Большая советская энциклопедия (рус.): [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969.
- ↑ 2.0 2.1 Bibliothèque nationale de France идентификатор BNF (фр.): платформаи додаҳои боз — 2011.
- ↑ 3.0 3.1 Pier Paolo Pasolini (нидерл.)
- ↑ Archivio Storico Ricordi — 1808.
- ↑ Benezit Dictionary of Artists (ингл.) — OUP, 2006. — ISBN 978-0-19-977378-7
- ↑ Языки мира. Романские языки.. — ISBN 5-87444-016-X.
- ↑ Коняев А. Римская шпана Бойгонӣ шудааст 6 июни 2010 сол. // Lenta.ru. — 2010. — 4 июн.
- ↑ Найден фрагмент неоконченного романа Пазолини Бойгонӣ шудааст 9 феврали 2015 сол. // Lenta.ru, 03.03.2010.